Poeme : Vide

Jeune fee aux ailes de papillon
Allongee sur une vague de lumiere
Ecoutant les musiques de toutes saisons
Un sourire triste aux levres

Dans sa tete une tornade de pensees
Ah comme elle voudrait s’endormir
Oublier ses soucis, les chasser
Et tout simplement vivre

Elle survole ses reves
Comme elle glisse dans le temps
Dedans le monde est une treve
Aussi joyeux qu’un enfant

Mais rattrapee par la noirceur
De sa deception, elle s’eleve
Dans un endroit sans peur
Ou la souffrance n’est que breve

Pleure petite chose
Ton existence gachee
Ta perte de l’amour et d’l’amitie
Qui ne sont plus en osmose

ʒənə fi oz- εlə də papijɔ̃
alɔ̃ʒi syʁ ynə vaɡ də lymjəʁə
əkutɑ̃ lε myzik də tutə sεzɔ̃
œ̃ suʁiʁə tʁistə o ləvʁə

dɑ̃ sa tətə ynə tɔʁnadə də pɑ̃si
a kɔmə εllə vudʁε sɑ̃dɔʁmiʁ
ublje sε susi, lε ʃase
e tu sɛ̃pləmɑ̃ vivʁə

εllə syʁvɔlə sε ʁəvə
kɔmə εllə ɡlisə dɑ̃ lə tɑ̃
dədɑ̃ lə mɔ̃də εt- ynə tʁəvə
osi ʒwajø kœ̃n- ɑ̃fɑ̃

mε ʁatʁapi paʁ la nwaʁsœʁ
də sa dəsεpsjɔ̃, εllə sələvə
dɑ̃z- œ̃n- ɑ̃dʁwa sɑ̃ pœʁ
u la sufʁɑ̃sə nε kə bʁəvə

plœʁə pətitə ʃozə
tɔ̃n- εɡzistɑ̃sə ɡaʃi
ta pεʁtə də lamuʁ e dlamiti
ki nə sɔ̃ plysz- ɑ̃n- ɔsmozə