Poeme : Double Sens

Mirage tellement lointain
Qu’elle se demande si elle t’a rêvé
Dans un moment de folie, où son besoin
Est tel qu’elle ne veut t’oublier

Guide la car elle est perdue
Elle cherche son chemin, sans reperes
Dans un monde dominé par la colere
Où est abolie toute forme de vertue

Pourtant elle sait que sous le soleil
Se cache une pluie, froide et glaciale
Telle une tache couleur vermeil
Sur la neige blanche et cristal

Elle te voit à travers son aveuglement
Secret espoir d’une vie vide de sens
Si tu savais comme elle t’attend
O bel ange, miroir de son existence

miʁaʒə tεllmɑ̃ lwɛ̃tɛ̃
kεllə sə dəmɑ̃də si εllə ta ʁεve
dɑ̃z- œ̃ mɔmɑ̃ də fɔli, u sɔ̃ bəzwɛ̃
ε tεl kεllə nə vø tublje

ɡidə la kaʁ εllə ε pεʁdɥ
εllə ʃεʁʃə sɔ̃ ʃəmɛ̃, sɑ̃ ʁəpəʁə
dɑ̃z- œ̃ mɔ̃də dɔmine paʁ la kɔləʁə
u εt- abɔli tutə fɔʁmə də vεʁtɥ

puʁtɑ̃ εllə sε kə su lə sɔlεj
sə kaʃə ynə plɥi, fʁwadə e ɡlasjalə
tεllə ynə taʃə kulœʁ vεʁmεj
syʁ la nεʒə blɑ̃ʃə e kʁistal

εllə tə vwa a tʁavεʁ sɔ̃n- avøɡləmɑ̃
sεkʁε εspwaʁ dynə vi vidə də sɑ̃s
si ty savε kɔmə εllə tatɑ̃
o bεl ɑ̃ʒə, miʁwaʁ də sɔ̃n- εɡzistɑ̃sə