Poeme : La Petite Fille Qui Marche Sous La Pluie

La petite fille marche sous la pluie
A aucun instant, ne se cache, met son bras en l’air,
Se contente de seulement regarder par terre
Et penser a sa petite vie

Plus elle marche, plus elle est mouillée,
Mais cela ne semble pas l’arreter,
Elle ne se cache pas, ne se protege pas
Et laisse couler l’eau tout le long de ses bras

Ses yeux coulent eux aussi
Mais on ne les voit pas, sous la pluie
Et meme quand toute cette eau cessera de tomber,
Ses larmes, elles, ne cesseront de couler

la pətitə fijə maʁʃə su la plɥi
a okœ̃ ɛ̃stɑ̃, nə sə kaʃə, mεt sɔ̃ bʁaz- ɑ̃ lεʁ,
sə kɔ̃tɑ̃tə də sələmɑ̃ ʁəɡaʁde paʁ teʁə
e pɑ̃se a sa pətitə vi

plysz- εllə maʁʃə, plysz- εllə ε muje,
mε səla nə sɑ̃blə pa laʁəte,
εllə nə sə kaʃə pa, nə sə pʁɔtəʒə pa
e lεsə kule lo tu lə lɔ̃ də sε bʁa

sεz- iø kule øz- osi
mεz- ɔ̃ nə lε vwa pa, su la plɥi
e məmə kɑ̃ tutə sεtə o sesəʁa də tɔ̃be,
sε laʁmə, εllə, nə sesəʁɔ̃ də kule