Poeme : Sacre De L’automne

Sacre de l’automne

Langoureusement d’une suave langueur,
Dame nature flamboie, l’automne saigne
De mille touches chatoyantes de couleur,
En son sang enluminé d’or et de châtaignes.

L’arbre chagrin pleure des larmes de miel
Qui dansent en silence au ciel de septembre,
Parsemant l’azur de nuées d’étincelles,
Vêtant le sol nu d’un manteau de neige d’ambre.

Le jardin se pare de flambeaux éclatants
Pareil à des drapeaux de prières ardentes
Implorant la clémence à l’hiver approchant
Par une sublime ferveur mirobolante.

Au clair matin la lumière douce câline
Le tendre velours de la pensée rêveuse,
Auréole la rose d’une aura divine
Faisant briller l’aurore d’une flamme pieuse.

Dans un décor de roses et de pourpres denses,
De camaïeux orangers de jaunes glorieux,
Rouges et ocres en soulignent l’opulence,
L’automne triomphe dans ce brasier radieux.

Shakya

sakʁə də lotɔmnə

lɑ̃ɡuʁøzəmɑ̃ dynə sɥavə lɑ̃ɡœʁ,
damə natyʁə flɑ̃bwa, lotɔmnə sεɲə
də milə tuʃə ʃatwajɑ̃tə də kulœʁ,
ɑ̃ sɔ̃ sɑ̃ ɑ̃lymine dɔʁ e də ʃatεɲə.

laʁbʁə ʃaɡʁɛ̃ plœʁə dε laʁmə- də mjεl
ki dɑ̃se ɑ̃ silɑ̃sə o sjεl də sεptɑ̃bʁə,
paʁsəmɑ̃ lazyʁ də nye detɛ̃sεllə,
vεtɑ̃ lə sɔl ny dœ̃ mɑ̃to də nεʒə dɑ̃bʁə.

lə ʒaʁdɛ̃ sə paʁə də flɑ̃boz- eklatɑ̃
paʁεj a dε dʁapo də pʁjεʁəz- aʁdɑ̃tə
ɛ̃plɔʁɑ̃ la klemɑ̃sə a livεʁ apʁoʃɑ̃
paʁ ynə syblimə fεʁvœʁ miʁɔbɔlɑ̃tə.

o klεʁ matɛ̃ la lymjεʁə dusə kalinə
lə tɑ̃dʁə vəluʁ də la pɑ̃se ʁεvøzə,
oʁeɔlə la ʁozə dynə oʁa divinə
fəzɑ̃ bʁije loʁɔʁə dynə flamə pjøzə.

dɑ̃z- œ̃ dekɔʁ də ʁozəz- e də puʁpʁə- dɑ̃sə,
də kamajøz- ɔʁɑ̃ʒe də ʒonə ɡlɔʁjø,
ʁuʒəz- e ɔkʁəz- ɑ̃ suliɲe lɔpylɑ̃sə,
lotɔmnə tʁjɔ̃fə dɑ̃ sə bʁazje ʁadjø.

ʃakia