Poeme : Ma Maladie, Mon Anorexie…

C’est atroce,
Je suis grosse,
J’ai beau ne plus manger
Ma graisse veut pas s’en aller…

J’ai peur de mon reflet dans la glace,
J’ai peur de me regarder en face
La vie me parait inutile,
Je suis suspendue à un fil…

Je suis entre le vie et la mort,
Je déteste, non, je hais mon corps
Personne ne comprend ma phobie
Celle des gens, du monde, de la vie…

Ils me disent
« Arrête de te faire vomir »
Et même si je déclenche certaine crise
Ils ne savent pas ce que je peux ressentir…

Je poursuis donc ce régime
On me demande à quoi ça rime
Je suis coincé entre des ronces
Car moi même je n’ai pas la réponse…

Parfois je voudrais pouvoir appuyer sur pause
Afin de rectifier certaines choses
Car en fin de compte j’en ai assez
De me restreindre, de me priver…

sεt- atʁɔsə,
ʒə sɥi ɡʁɔsə,
ʒε bo nə plys mɑ̃ʒe
ma ɡʁεsə vø pa sɑ̃n- ale…

ʒε pœʁ də mɔ̃ ʁəflε dɑ̃ la ɡlasə,
ʒε pœʁ də mə ʁəɡaʁde ɑ̃ fasə
la vi mə paʁε inytilə,
ʒə sɥi syspɑ̃dɥ a œ̃ fil…

ʒə sɥiz- ɑ̃tʁə lə vi e la mɔʁ,
ʒə detεstə, nɔ̃, ʒə-ε mɔ̃ kɔʁ
pεʁsɔnə nə kɔ̃pʁɑ̃ ma fɔbi
sεllə dε ʒɑ̃, dy mɔ̃də, də la vi…

il mə dize
« aʁεtə də tə fεʁə vɔmiʁ »
e mεmə si ʒə deklɑ̃ʃə sεʁtεnə kʁizə
il nə save pa sə kə ʒə pø ʁəsɑ̃tiʁ…

ʒə puʁsɥi dɔ̃k sə ʁeʒimə
ɔ̃ mə dəmɑ̃də a kwa sa ʁimə
ʒə sɥi kwɛ̃se ɑ̃tʁə dε ʁɔ̃sə
kaʁ mwa mεmə ʒə nε pa la ʁepɔ̃sə…

paʁfwa ʒə vudʁε puvwaʁ apyie syʁ pozə
afɛ̃ də ʁεktifje sεʁtεnə ʃozə
kaʁ ɑ̃ fɛ̃ də kɔ̃tə ʒɑ̃n- ε ase
də mə ʁəstʁɛ̃dʁə, də mə pʁive…