Poeme : Colère D’hadès

L’éclaircie derrière cette ombre, devint aussi sombre que celle-ci
Des braises dans le ciel, annoncent la colère d’Hadès
La terre devint poussière, l’eau ruisseau
Le vent mène la barque jusqu’à Jeanne d’Arc
Cette ombre se rapproche et engloutit les éléments
Toutes ces figures deviennent blêmes
Le temps est figé et l’univers s’inverse
Atomes se désarranges, étoiles font de mêmes

leklεʁsi dəʁjεʁə sεtə ɔ̃bʁə, dəvɛ̃ osi sɔ̃bʁə kə sεllə si
dε bʁεzə dɑ̃ lə sjεl, anɔ̃se la kɔlεʁə dadε
la teʁə dəvɛ̃ pusjεʁə, lo ʁɥiso
lə vɑ̃ mεnə la baʁkə ʒyska ʒanə daʁk
sεtə ɔ̃bʁə sə ʁapʁoʃə e ɑ̃ɡluti lεz- elemɑ̃
tutə sε fiɡyʁə dəvjεne blεmə
lə tɑ̃z- ε fiʒe e lynive sɛ̃vεʁsə
atɔmə sə dezaʁɑ̃ʒə, etwalə fɔ̃ də mεmə