Poeme : Douze Sonnets Et Une Vie Vi

NB : L’apostrophe (’) représente un « e » non prononcé, du fait de l’oralité des poèmes et d’effets de sonorité.

VI.
C’est une gouttelette, une lame coupante
Qui rampe dans le noir, vicieuse, effrayante,
Et court, et poursuit, effrénée, chasse haletante
Des débris moisis, rebuts de mon âme hurlante.

C’est… C’est… Gouttelette plombant’, larme de sang
Dégoulinant de purulentes plaies, scellant
Le destin brûlant de l’abandon d’une âm’, dans
Les glaciales flammes d’un Enfer accueillant.

Je ris de ces tourments et me tranche la main
En une cascade affriolante de vin
Me saoulant en ricanements pervers, malin.

De cette gouttelette me fiche, le pacte
Que je fis au Malin mon ami, en acte
D’hommage, me comble de vices intacts.

εn be : lapɔstʁɔfə () ʁεpʁezɑ̃tə yn « ə » nɔ̃ pʁonɔ̃se, dy fε də lɔʁalite dε pɔεməz- e defε də sonoʁite.

vi.
sεt- ynə ɡutəlεtə, ynə lamə kupɑ̃tə
ki ʁɑ̃pə dɑ̃ lə nwaʁ, visjøzə, efʁεjɑ̃tə,
e kuʁ, e puʁsɥi, efʁene, ʃasə-alətɑ̃tə
dε debʁi mwazi, ʁəby də mɔ̃n- amə yʁlɑ̃tə.

sε… sε… ɡutəlεtə plɔ̃bɑ̃t, laʁmə də sɑ̃
deɡulinɑ̃ də pyʁylɑ̃tə plε, sεllɑ̃
lə dεstɛ̃ bʁylɑ̃ də labɑ̃dɔ̃ dynə am, dɑ̃
lε ɡlasjalə flamə dœ̃n- ɑ̃fe akœjɑ̃.

ʒə ʁis də sε tuʁmɑ̃z- e mə tʁɑ̃ʃə la mɛ̃
ɑ̃n- ynə kaskadə afʁjɔlɑ̃tə də vɛ̃
mə saulɑ̃ ɑ̃ ʁikanəmɑ̃ pεʁve, malɛ̃.

də sεtə ɡutəlεtə mə fiʃə, lə paktə
kə ʒə fi o malɛ̃ mɔ̃n- ami, ɑ̃n- aktə
dɔmaʒə, mə kɔ̃blə də visəz- ɛ̃takt.