Poeme : Impuissante

J’ai le cœur asséché par l’injustice
Trop de larme ont coulé, reste que la haine
De me sentir inutile face a tant de vice
J’aimerai le don de couper les mauvaises scènes

J’ai le cœur écrasé par les remords
Tellement de choses a changer, enjoliver
Mais seule je ne peux transformer son sort
J’aimerai être sa petite voix, qu’elle puisse m’écouter

J’ai le cœur fané par un manque
Tant de cicatrice qui m’appartienne
Mais elle vie ma vie, c’est ce qui me hante
J’aimerai que sa vie soit plus belle que la mienne

J’ai le cœur soudé au sien
Toutes ses douleurs, je les ressents
Même si son destin n’est pas le mien
J’aimerai tellement qu’elle est mon sang…

ʒε lə kœʁ aseʃe paʁ lɛ̃ʒystisə
tʁo də laʁmə ɔ̃ kule, ʁεstə kə la-εnə
də mə sɑ̃tiʁ inytilə fasə a tɑ̃ də visə
ʒεməʁε lə dɔ̃ də kupe lε movεzə sεnə

ʒε lə kœʁ ekʁaze paʁ lε ʁəmɔʁd
tεllmɑ̃ də ʃozəz- a ʃɑ̃ʒe, ɑ̃ʒɔlive
mε sələ ʒə nə pø tʁɑ̃sfɔʁme sɔ̃ sɔʁ
ʒεməʁε εtʁə sa pətitə vwa, kεllə pɥisə mekute

ʒε lə kœʁ fane paʁ œ̃ mɑ̃kə
tɑ̃ də sikatʁisə ki mapaʁtjεnə
mεz- εllə vi ma vi, sε sə ki mə-ɑ̃tə
ʒεməʁε kə sa vi swa plys bεllə kə la mjεnə

ʒε lə kœʁ sude o sjɛ̃
tutə sε dulœʁ, ʒə lε ʁəsɑ̃
mεmə si sɔ̃ dεstɛ̃ nε pa lə mjɛ̃
ʒεməʁε tεllmɑ̃ kεllə ε mɔ̃ sɑ̃…