Poeme : Peau Neuve

Il ne s’embarrasse plus
Des signes de la chance
À ses désillusions
Il a tourné le dos

Son désarroi n’est plus
Que belle superstition
De ce chien de faïence
Il n’attend plus les mots

Il pédale à nouveau
Et pour seule malvoyance
Juste comme il avance
Son amertume s’est tue

Les jours gris sont vendus
Et sans réminiscences
Comme chose entendue
Demain il fera beau

Il jette les photos
De sa future errance
Et pour seule et médiocre croyance
Toute neuve est sa peau

Peau neuve
Il fait peau neuve

il nə sɑ̃baʁasə plys
dε siɲə də la ʃɑ̃sə
a sε dezijyzjɔ̃
il a tuʁne lə do

sɔ̃ dezaʁwa nε plys
kə bεllə sypεʁstisjɔ̃
də sə ʃjɛ̃ də fajɑ̃sə
il natɑ̃ plys lε mo

il pedalə a nuvo
e puʁ sələ malvwajɑ̃sə
ʒystə kɔmə il avɑ̃sə
sɔ̃n- amεʁtymə sε tɥ

lε ʒuʁ ɡʁi sɔ̃ vɑ̃dys
e sɑ̃ ʁeminisɑ̃sə
kɔmə ʃozə ɑ̃tɑ̃dɥ
dəmɛ̃ il fəʁa bo

il ʒεtə lε fɔto
də sa fytyʁə eʁɑ̃sə
e puʁ sələ e medjɔkʁə kʁwajɑ̃sə
tutə nəvə ε sa po

po nəvə
il fε po nəvə