Poeme : Perdue

J’ en peu plus d’ etre ronger
Par ce mal, par ce passé
J’ ai envie d’ avancer
Mais je me sens étouffée

J’ en ai marre de faire croire
Que tt va bien, que rien est noir
De me forcer à rire
Et dissimuler cette envie de mourrir

Je me demande parfois
Si je suis bien normale
Plutot que de suivre la bonne voie
Ne devrai- je pas rejoindre celle du mal

Je ne sai meme pas pourquoi j’ écri
Ni meme de quoi j’ ai envie
Eh merde ! Je suis perdu
Mais autour de moi personne l’ a vu

Il ya des jours ou on se sent inutile
Et aujourd’ hui je sais pas pk mais c’ est pas facile
Je suis désolé de vous dire tous ca
Ca sert a rien et sa vole bas

Alors j’ arrete de me plaindre
Car ca ne rime à rien
Mes problemes ne sont que moindre
A coté de tous ceux qui meurt de faim

Sorella

ʒɑ̃ pø plys dεtʁə ʁɔ̃ʒe
paʁ sə mal, paʁ sə pase
ʒε ɑ̃vi davɑ̃se
mε ʒə mə sɑ̃sz- etufe

ʒɑ̃n- ε maʁə də fεʁə kʁwaʁə
kə te te va bjɛ̃, kə ʁjɛ̃ ε nwaʁ
də mə fɔʁse a ʁiʁə
e disimyle sεtə ɑ̃vi də muʁʁiʁ

ʒə mə dəmɑ̃də paʁfwa
si ʒə sɥi bjɛ̃ nɔʁmalə
plyto kə də sɥivʁə la bɔnə vwa
nə dəvʁε ʒə pa ʁəʒwɛ̃dʁə sεllə dy mal

ʒə nə sε məmə pa puʁkwa ʒekʁi
ni məmə də kwa ʒε ɑ̃vi
ε mεʁdə ! ʒə sɥi pεʁdy
mεz- otuʁ də mwa pεʁsɔnə la vy

il ia dε ʒuʁz- u ɔ̃ sə sɑ̃ inytilə
e oʒuʁdɥi ʒə sε pa pe ka mε sε pa fasilə
ʒə sɥi dezɔle də vu diʁə tus ka
ka sεʁ a ʁjɛ̃ e sa vɔlə ba

alɔʁ ʒaʁətə də mə plɛ̃dʁə
kaʁ ka nə ʁimə a ʁjɛ̃
mε pʁɔbləmə nə sɔ̃ kə mwɛ̃dʁə
a kɔte də tus sø ki məʁ də fɛ̃

sɔʁεlla