Poeme : Elle Dansait…

L’aube n’a pas encore souri, que déjà elle danse
Telle une feuille au gré du vent
Elle suivait la mélodieuse cadence
De la froide brise qui faisait onduler ses vêtements

Très vite, elle retombe en enfance
Lorsqu’elle sautille en tourbillonnant
Comme un livre ouvert, on voit ce qu’elle pense
Remarquez ce sourire si attendrissant

Blanche comme neige, insufflant l’innocence
Elle aboli ses souvenirs d’antan
Chacun de ses gestes ont un magique sens
Elle attire notre regard tel un aimant

Au pied de ce saule, elle se balance
Elle quitte le sol pour rêver, quand
Elle se remémore toutes ces souffrances
Vécues lorsqu’elle était enfant

Par contre, son visage rayonne de bienveillance
Elle étonne avec ce calme dément
Mais, au contraire, cette lucide transparence
Nous fait réaliser qu’elle hurle en dedans…

… Et elle combat glorieusement le temps
S’écoulant au fur que les secondes avancent
Inlassablement,
Elle valsera toujours en permanence

lobə na pa ɑ̃kɔʁə suʁi, kə deʒa εllə dɑ̃sə
tεllə ynə fœjə o ɡʁe dy vɑ̃
εllə sɥivε la melɔdjøzə kadɑ̃sə
də la fʁwadə bʁizə ki fəzε ɔ̃dyle sε vεtəmɑ̃

tʁε vitə, εllə ʁətɔ̃bə ɑ̃n- ɑ̃fɑ̃sə
lɔʁskεllə sotijə ɑ̃ tuʁbijɔnɑ̃
kɔmə œ̃ livʁə uvεʁ, ɔ̃ vwa sə kεllə pɑ̃sə
ʁəmaʁke sə suʁiʁə si atɑ̃dʁisɑ̃

blɑ̃ʃə kɔmə nεʒə, ɛ̃syflɑ̃ linɔsɑ̃sə
εllə abɔli sε suvəniʁ dɑ̃tɑ̃
ʃakœ̃ də sε ʒεstəz- ɔ̃ œ̃ maʒikə sɑ̃s
εllə atiʁə nɔtʁə ʁəɡaʁ tεl œ̃n- εmɑ̃

o pje də sə solə, εllə sə balɑ̃sə
εllə kitə lə sɔl puʁ ʁεve, kɑ̃
εllə sə ʁəmemɔʁə tutə sε sufʁɑ̃sə
vekɥ lɔʁskεllə etε ɑ̃fɑ̃

paʁ kɔ̃tʁə, sɔ̃ vizaʒə ʁεjɔnə də bjɛ̃vεjɑ̃sə
εllə etɔnə avεk sə kalmə demɑ̃
mε, o kɔ̃tʁεʁə, sεtə lysidə tʁɑ̃spaʁɑ̃sə
nu fε ʁealize kεllə yʁlə ɑ̃ dədɑ̃…

… e εllə kɔ̃ba ɡlɔʁjøzəmɑ̃ lə tɑ̃
sekulɑ̃ o fyʁ kə lε səɡɔ̃dəz- avɑ̃se
ɛ̃lasabləmɑ̃,
εllə valsəʁa tuʒuʁz- ɑ̃ pεʁmanɑ̃sə