Poeme : Elle

Elle est là près de moi, cette belle sournoise
Dans sa robe arc-en-ciel et ses voiles légers,
Elle se rit de moi, cette belle grivoise
Elle se rit de moi du haut de ses attraits

Elle danse avec grâce en me voyant pleurer
Cette abjecte déesse aux traîtres yeux immenses
Se déhanche lascive aux rythmes réguliers
Des mes pleurs étouffés coupés de longs silences

Elle se pose enfin près de moi et légère
Se penche à mon oreille et murmure cruelle
Une raillerie vile en deux syllabes claires
Puis m’embrasse galante me rappelant qu’Elle

Reviendra tourmenter mes journées et mes nuits
Reviendra déposer sur ma morne semblance
Des cascades salées et des rictus aigris
Comme autant de baisers, de fausses espérances.

εllə ε la pʁε də mwa, sεtə bεllə suʁnwazə
dɑ̃ sa ʁɔbə aʁk ɑ̃ sjεl e sε vwalə leʒe,
εllə sə ʁit də mwa, sεtə bεllə ɡʁivwazə
εllə sə ʁit də mwa dy-o də sεz- atʁε

εllə dɑ̃sə avεk ɡʁasə ɑ̃ mə vwajɑ̃ pləʁe
sεtə abʒεktə deεsə o tʁεtʁəz- iøz- imɑ̃sə
sə deɑ̃ʃə lasivə o ʁitmə ʁeɡylje
dε mε plœʁz- etufe kupe də lɔ̃ɡ silɑ̃sə

εllə sə pozə ɑ̃fɛ̃ pʁε də mwa e leʒεʁə
sə pɑ̃ʃə a mɔ̃n- ɔʁεjə e myʁmyʁə kʁyεllə
ynə ʁajʁi vilə ɑ̃ dø silabə klεʁə
pɥi mɑ̃bʁasə ɡalɑ̃tə mə ʁapəlɑ̃ kεllə

ʁəvjɛ̃dʁa tuʁmɑ̃te mε ʒuʁnez- e mε nɥi
ʁəvjɛ̃dʁa depoze syʁ ma mɔʁnə sɑ̃blɑ̃sə
dε kaskadə salez- e dε ʁiktysz- εɡʁi
kɔmə otɑ̃ də bεze, də fosəz- εspeʁɑ̃sə.