Poeme : Vega

Vega ; cette belle étoile bleu
Qui brille de mille feu
Dans un ciel étoilé
D’une chaude nuit d’été.
Le cinquième pillier de la lyre d’Orphée,
Une constellation de toute beauté.
Vega ; cinquième étoile la plus lumineuse du ciel,
Cinquante fois notre soleil.
Elle dessine dans le ciel boréal le grand triangle d’été,
Que traverse de part en part la Voie lactée.
Dans sa constellation se cache l’une des plus belles nébuleuses,
De poussières d’étoiles colorées d’une beauté fabuleuse.
Vega ; étoile de mystère,
Si loin de notre planète Terre.
Je ne peux qu’imaginer ta grandeur
Et rêver de ta splendeur.
Un océan cristalin,
Bordant une plage de sable fin.
Dans une forêt tropicale,
Aux couleurs orientales.
Reflet du paradis,
Libre et abandonnée de toutes formes de vie.
Malheureusement inacessible,
Car ton accès nous est impossible.
Vega ; étoile de mes rêves,
Je ne t’oublierai sans trêves.

vəɡa, sεtə bεllə etwalə blø
ki bʁijə də milə fø
dɑ̃z- œ̃ sjεl etwale
dynə ʃodə nɥi dete.
lə sɛ̃kjεmə pijje də la liʁə dɔʁfe,
ynə kɔ̃stεllasjɔ̃ də tutə bote.
vəɡa, sɛ̃kjεmə etwalə la plys lyminøzə dy sjεl,
sɛ̃kɑ̃tə fwa nɔtʁə sɔlεj.
εllə desinə dɑ̃ lə sjεl bɔʁeal lə ɡʁɑ̃ tʁjɑ̃ɡlə dete,
kə tʁavεʁsə də paʁ ɑ̃ paʁ la vwa lakte.
dɑ̃ sa kɔ̃stεllasjɔ̃ sə kaʃə lynə dε plys bεllə nebyløzə,
də pusjεʁə detwalə kɔlɔʁe dynə bote fabyløzə.
vəɡa, etwalə də mistεʁə,
si lwɛ̃ də nɔtʁə planεtə teʁə.
ʒə nə pø kimaʒine ta ɡʁɑ̃dœʁ
e ʁεve də ta splɑ̃dœʁ.
œ̃n- ɔseɑ̃ kʁistalɛ̃,
bɔʁdɑ̃ ynə plaʒə də sablə fɛ̃.
dɑ̃z- ynə fɔʁε tʁɔpikalə,
o kulœʁz- ɔʁjɛ̃talə.
ʁəflε dy paʁadi,
libʁə e abɑ̃dɔne də tutə fɔʁmə- də vi.
maləʁøzəmɑ̃ inasesiblə,
kaʁ tɔ̃n- aksε nuz- εt- ɛ̃pɔsiblə.
vəɡa, etwalə də mε ʁεvə,
ʒə nə tubljəʁε sɑ̃ tʁεvə.