Poeme : Je Fume, Tu Fumes, Nous Fûmes

Je fume, tu fumes, nous fûmes
Entre marteau et enclume
Suspendu au-dessus de l’abîme
Du charbon et de la nicotine

Je fume, tu fumes, nous fûmes
Et chaque jour on hume
On avale cette immonde fumée
Jusqu’à notre souffle dernier

Je fume, tu fumes, nous fûmes
Et la prochaine on allume
Pourquoi priver nos poumons
D’un surplus de charbon

Je fume, tu fumes, nous fûmes
On est toujours pris dans la brume
La mort a la forme de notre époque
Aujourd’hui elle s’appelle clope

Je fume, tu fumes, nous fûmes
Il faudra bien qu’on assume
Les bouchons dans nos artères
Pour tenter de revenir en arrière

Je fume, tu fumes, nous fûmes
Entre marteau et enclume
Faire un tabac ensemble l’ami
Abandonner la sèche pour la vie

ʒə fymə, ty fymə, nu fymə
ɑ̃tʁə maʁto e ɑ̃klymə
syspɑ̃dy o dəsy də labimə
dy ʃaʁbɔ̃ e də la nikɔtinə

ʒə fymə, ty fymə, nu fymə
e ʃakə ʒuʁ ɔ̃n- ymə
ɔ̃n- avalə sεtə imɔ̃də fyme
ʒyska nɔtʁə suflə dεʁnje

ʒə fymə, ty fymə, nu fymə
e la pʁoʃεnə ɔ̃n- alymə
puʁkwa pʁive no pumɔ̃
dœ̃ syʁply də ʃaʁbɔ̃

ʒə fymə, ty fymə, nu fymə
ɔ̃n- ε tuʒuʁ pʁi dɑ̃ la bʁymə
la mɔʁ a la fɔʁmə də nɔtʁə epɔkə
oʒuʁdɥi εllə sapεllə klɔpə

ʒə fymə, ty fymə, nu fymə
il fodʁa bjɛ̃ kɔ̃n- asymə
lε buʃɔ̃ dɑ̃ noz- aʁtεʁə
puʁ tɑ̃te də ʁəvəniʁ ɑ̃n- aʁjεʁə

ʒə fymə, ty fymə, nu fymə
ɑ̃tʁə maʁto e ɑ̃klymə
fεʁə œ̃ taba ɑ̃sɑ̃blə lami
abɑ̃dɔne la sεʃə puʁ la vi