Poeme : L’improbable Passager

Le serpent de goudron que les hommes ont baties s’enfuie vers l’horizon
La plaine désertée envahie de lumière embrouille ma vision
Des oiseaux trop figés pétrifié par l’ennui s’égosille en silence
Pas un souffle de vent ne soulève de poussière aucun arbre ne danse

Le ronron mécanique exacerbe mes sens une présence m’inquiète
Je fusille du regard le vide qui m’entoure mon esprit se méprend
Sur le siège passager une forme se dessine qu’aucune glace ne refflette
Ce mirage réel apparâit au grand jour un frisson me surprend

Je suis là près de moi le regard ébahi je me sens trés trés loin
Une fumée m’indispose j’entrouve la fenêtre que l’air pur me rassure
Mon délire est passé mes fantômes sont parties je regarde mon joint
La peur m’envahi la crainte de ne plus être qu’une faute qu’on ratture

lə sεʁpe də ɡudʁɔ̃ kə lεz- ɔməz- ɔ̃ bati sɑ̃fɥi vεʁ lɔʁizɔ̃
la plεnə dezεʁte ɑ̃vai də lymjεʁə ɑ̃bʁujə ma vizjɔ̃
dεz- wazo tʁo fiʒe petʁifje paʁ lɑ̃nɥi seɡozijə ɑ̃ silɑ̃sə
pa œ̃ suflə də vɑ̃ nə sulεvə də pusjεʁə okœ̃ aʁbʁə nə dɑ̃sə

lə ʁɔ̃ʁɔ̃ mekanikə εɡzasεʁbə mε sɑ̃sz- ynə pʁezɑ̃sə mɛ̃kjεtə
ʒə fyzijə dy ʁəɡaʁ lə vidə ki mɑ̃tuʁə mɔ̃n- εspʁi sə mepʁɑ̃
syʁ lə sjεʒə pasaʒe ynə fɔʁmə sə desinə kokynə ɡlasə nə ʁeflεtə
sə miʁaʒə ʁeεl apaʁai o ɡʁɑ̃ ʒuʁ œ̃ fʁisɔ̃ mə syʁpʁɑ̃

ʒə sɥi la pʁε də mwa lə ʁəɡaʁ ebai ʒə mə sɑ̃s tʁe tʁe lwɛ̃
ynə fyme mɛ̃dispozə ʒɑ̃tʁuvə la fənεtʁə kə lεʁ pyʁ mə ʁasyʁə
mɔ̃ deliʁə ε pase mε fɑ̃tomə sɔ̃ paʁti ʒə ʁəɡaʁdə mɔ̃ ʒwɛ̃
la pœʁ mɑ̃vai la kʁɛ̃tə də nə plysz- εtʁə kynə fotə kɔ̃ ʁatyʁə