Poeme : Ô Dogmatique Lune

Le soleil se va, l’œil embué par la brume
Et j’attends que l’on m’ouvre la porte
D’un sang qui jaillit du fond de l’aorte
D’une terre qui obstrue ciel quand elle fume

Bientôt la campagne change de manteau
La lune emmaillote le taciturne de ma vie
Muette je voudrai la voir, forme attendrie
Pour se coucher sur le corps de mes maux

O sage lune allume ta prunelle qui illumine
La confiance que je porte à ton excuse
Quand de la psychose tu ne veux être muse
Mais bonheur du silence qu’espiègle tu mimes

O belle lune je te laisse au fond de ton pouvoir
Que tu sois noire ou accrochée au rouge aurore
Je vanterai toujours la complicité que tu arbores
Pour m’offrir ta sagesse, fortifiant mon espoir
Dans la nuit profonde qui berce mon manoir
Quand poète taquine sa plume comme un devoir
☼Ƒ

lə sɔlεj sə va, lœj ɑ̃bye paʁ la bʁymə
e ʒatɑ̃ kə lɔ̃ muvʁə la pɔʁtə
dœ̃ sɑ̃ ki ʒaji dy fɔ̃ də laɔʁtə
dynə teʁə ki ɔpstʁy sjεl kɑ̃t- εllə fymə

bjɛ̃to la kɑ̃paɲə ʃɑ̃ʒə də mɑ̃to
la lynə ɑ̃majɔtə lə tasityʁnə də ma vi
mɥεtə ʒə vudʁε la vwaʁ, fɔʁmə atɑ̃dʁi
puʁ sə kuʃe syʁ lə kɔʁ də mε mo

o saʒə lynə alymə ta pʁynεllə ki ilyminə
la kɔ̃fjɑ̃sə kə ʒə pɔʁtə a tɔ̃n- εkskyzə
kɑ̃ də la psikozə ty nə vøz- εtʁə myzə
mε bɔnœʁ dy silɑ̃sə kεspjεɡlə ty mimə

o bεllə lynə ʒə tə lεsə o fɔ̃ də tɔ̃ puvwaʁ
kə ty swa nwaʁə u akʁoʃe o ʁuʒə oʁɔʁə
ʒə vɑ̃təʁε tuʒuʁ la kɔ̃plisite kə ty aʁbɔʁə
puʁ mɔfʁiʁ ta saʒεsə, fɔʁtifjɑ̃ mɔ̃n- εspwaʁ
dɑ̃ la nɥi pʁɔfɔ̃də ki bεʁsə mɔ̃ manwaʁ
kɑ̃ pɔεtə takinə sa plymə kɔmə œ̃ dəvwaʁ