Poeme : Raisonner Mon Obsession

Il est par des crises furibondes
Mon esprit se tord de défis
Pour ne pas crier son souci
Quand le toisent cyniques trombes

Ces Trombes d’un vil orage
Où se percute au sein d’un ciel
L’apport d’une mauvaise nouvelle
Sur le mental de mes tristes nuages

Le cinglant de nocifs éclairs
Crache sur ma grande frayeur
Le violent de mon abrasive torpeur
Qui envahit mon manque d’air

Ma pensée pervertie se tétanise
Quand une grande lumière m’aveugle
Alors mon corps traumatisé beugle
Un délire qui sans gêne là l’atomise

Je regarde inquiet le bleu de mon ciel
Pour pouvoir raisonner mon obsession
Que me fomente cette vile aversion
Puis-je échapper à cet inique démentiel ?
☼ŦC

il ε paʁ dε kʁizə fyʁibɔ̃də
mɔ̃n- εspʁi sə tɔʁ də defi
puʁ nə pa kʁje sɔ̃ susi
kɑ̃ lə twaze sɛ̃ik tʁɔ̃bə

sε tʁɔ̃bə dœ̃ vil ɔʁaʒə
u sə pεʁkytə o sɛ̃ dœ̃ sjεl
lapɔʁ dynə movεzə nuvεllə
syʁ lə mɑ̃tal də mε tʁistə nɥaʒə

lə sɛ̃ɡlɑ̃ də nɔsifz- eklεʁ
kʁaʃə syʁ ma ɡʁɑ̃də fʁεjœʁ
lə vjɔle də mɔ̃n- abʁazivə tɔʁpœʁ
ki ɑ̃vai mɔ̃ mɑ̃kə dεʁ

ma pɑ̃se pεʁvεʁti sə tetanizə
kɑ̃t- ynə ɡʁɑ̃də lymjεʁə mavøɡlə
alɔʁ mɔ̃ kɔʁ tʁomatize bøɡlə
œ̃ deliʁə ki sɑ̃ ʒεnə la latɔmizə

ʒə ʁəɡaʁdə ɛ̃kjε lə blø də mɔ̃ sjεl
puʁ puvwaʁ ʁεzɔne mɔ̃n- ɔpsesjɔ̃
kə mə fɔmɑ̃tə sεtə vilə avεʁsjɔ̃
pɥi ʒə eʃape a sεt inikə demɑ̃sjεl ?
k