Poeme : Ma Vieille Horloge

Ma vielle horloge me parle
Sa bouche de métal usée
Laisse le temps s’échapper
Par les secondes de son râle

On ne lui laisse jamais
Un tant de repos réel
Pour qu’elle puisse rebelle
De l’histoire nous conter les faits

Elle voudrait, mais la loi universelle
Regarde cet horizon sans fin
Pour l’obliger comme destin
D’égrener inlassable saisons éternelles

Si elle stoppe son balancement
Là le temps poursuit sa course
Elle son dessein est, comme grande ourse
De poursuivre régulière, son cycle dément

On ne lui demande pas de courir
Mais d’être précise pour ne pas me perdre
Dans ce labyrinthe prêt à me soumettre
Rappels sordides et m’obliger au repentir
Pour ne pas avoir suivi seconde, à me servir
☼ŦC

ma vjεllə ɔʁlɔʒə mə paʁlə
sa buʃə də metal yze
lεsə lə tɑ̃ seʃape
paʁ lε səɡɔ̃də də sɔ̃ ʁalə

ɔ̃ nə lɥi lεsə ʒamε
œ̃ tɑ̃ də ʁəpo ʁeεl
puʁ kεllə pɥisə ʁəbεllə
də listwaʁə nu kɔ̃te lε fε

εllə vudʁε, mε la lwa ynivεʁsεllə
ʁəɡaʁdə sεt ɔʁizɔ̃ sɑ̃ fɛ̃
puʁ lɔbliʒe kɔmə dεstɛ̃
deɡʁəne ɛ̃lasablə sεzɔ̃z- etεʁnεllə

si εllə stɔpə sɔ̃ balɑ̃səmɑ̃
la lə tɑ̃ puʁsɥi sa kuʁsə
εllə sɔ̃ desɛ̃ ε, kɔmə ɡʁɑ̃də uʁsə
də puʁsɥivʁə ʁeɡyljεʁə, sɔ̃ siklə demɑ̃

ɔ̃ nə lɥi dəmɑ̃də pa də kuʁiʁ
mε dεtʁə pʁesizə puʁ nə pa mə pεʁdʁə
dɑ̃ sə labiʁɛ̃tə pʁε a mə sumεtʁə
ʁapεl sɔʁdidəz- e mɔbliʒe o ʁəpɑ̃tiʁ
puʁ nə pa avwaʁ sɥivi səɡɔ̃də, a mə sεʁviʁ
k