Poeme : Enfance

Devant l’arbre je m’imagine
Ses branches les plus basses
Auxquelles je m’accrochais
L’enfant n’y montera plus
Aujourd’hui je les casse
Peut-être sont elles trops fines
On dit que le temps passe
Moi je dit, qu’il se décline
Rien n’y peut, quoi qu’on fasse

dəvɑ̃ laʁbʁə ʒə mimaʒinə
sε bʁɑ̃ʃə lε plys basə
okεllə ʒə makʁoʃε
lɑ̃fɑ̃ ni mɔ̃təʁa plys
oʒuʁdɥi ʒə lε kasə
pø tεtʁə sɔ̃t- εllə tʁɔp finə
ɔ̃ di kə lə tɑ̃ pasə
mwa ʒə di, kil sə deklinə
ʁjɛ̃ ni pø, kwa kɔ̃ fasə