Poeme : Brise

En-dessous des larmes endormies
J’attends la blanche traversee.
Je suis la greve sous tes pieds
Celle qui embrasse sans toucher.

Lorsque tu prononce mon nom
Mon ombre ne fait qu’une.
Mon sang coule a la vitesse de la nuit
Comme mes caresses sans memoire
Et mes rivieres de baisers.

Je bouge sans jamais me deplacer
Je meurs ou l’on m’attache.
Je suis la brume du matin glace
Celle qui soupire sans inspirer.

Je n’ai plus de retour
Je n’ai plus d’aller
Nulle part, nulle part, 2 minutes d’arret.

Je ne suis pas un seisme, meme pas un frisson.
J’ai ete la brise dans tes pensees
Et, pendant quelques instants,
Tu m’as respire.

ɑ̃ dəsu dε laʁməz- ɑ̃dɔʁmi
ʒatɑ̃ la blɑ̃ʃə tʁavεʁsi.
ʒə sɥi la ɡʁəvə su tε pje
sεllə ki ɑ̃bʁasə sɑ̃ tuʃe.

lɔʁskə ty pʁonɔ̃sə mɔ̃ nɔ̃
mɔ̃n- ɔ̃bʁə nə fε kynə.
mɔ̃ sɑ̃ kulə a la vitεsə də la nɥi
kɔmə mε kaʁesə sɑ̃ məmwaʁə
e mε ʁivjəʁə də bεze.

ʒə buʒə sɑ̃ ʒamε mə dəplase
ʒə mœʁz- u lɔ̃ mataʃə.
ʒə sɥi la bʁymə dy matɛ̃ ɡlasə
sεllə ki supiʁə sɑ̃z- ɛ̃spiʁe.

ʒə nε plys də ʁətuʁ
ʒə nε plys dale
nylə paʁ, nylə paʁ viʁɡylə dø minytə daʁε.

ʒə nə sɥi pa œ̃ sεsmə, məmə pa œ̃ fʁisɔ̃.
ʒε ətə la bʁizə dɑ̃ tε pɑ̃si
e, pɑ̃dɑ̃ kεlkz- ɛ̃stɑ̃,
ty ma ʁεspiʁə.