Poeme : Se Perde Dans Un Eden

C est au mileu de ce paysage feerique
Que je me perd dans un monde magique
Le ciel legerement roser
Annocant la fin de journee
Le leger vent,
Se battant contre la chaleur
Une odeur de bohneur
Nous enbome delicatement
Les oiseaux au chant armonieux
Se melange au bruit chaleureux
De la haute et impressionane cascade
Le lieu rever quand on s’évade
Les fleurs au multiple couleur
Bleu, violette, jaune, rouge
Un eden qu on ne voudrais pasrtager
Avec personne meme eneiger
La tranquiliter y a gagner
Le droit de se reposer
Avant de retourner de le stresse
D’ un monde de detresse.

se εt- o milø də sə pεizaʒə fiʁikə
kə ʒə mə pεʁ dɑ̃z- œ̃ mɔ̃də maʒikə
lə sjεl ləʒəʁəmɑ̃ ʁoze
anɔkɑ̃ la fɛ̃ də ʒuʁni
lə ləʒe vɑ̃,
sə batɑ̃ kɔ̃tʁə la ʃalœʁ
ynə ɔdœʁ də bɔnœʁ
nuz- ɑ̃bɔmə dəlikatəmɑ̃
lεz- wazoz- o ʃɑ̃ aʁmɔnjø
sə məlɑ̃ʒə o bʁɥi ʃaləʁø
də la-otə e ɛ̃pʁesjɔnanə kaskadə
lə ljø ʁəve kɑ̃t- ɔ̃ sevadə
lε flœʁz- o myltiplə kulœʁ
blø, vjɔlεtə, ʒonə, ʁuʒə
œ̃n- ədɛ̃ k ɔ̃ nə vudʁε pasʁtaʒe
avεk pεʁsɔnə məmə ɑ̃nεʒe
la tʁɑ̃kilite i a ɡaɲe
lə dʁwa də sə ʁəpoze
avɑ̃ də ʁətuʁne də lə stʁεsə
dœ̃ mɔ̃də də dətʁεsə.