Poeme : Dans Le Gris.

Feuille, s’écroule le corps
Lâche la mort l’appelle
Lucide se tait… le deuil
Délurée l’âme. . Veille à distance
Blanche est sa clameur
Vaine sa plainte. . Bruit passager
Sombre le chemin
Se souvient de ses pas
Le jour de sa présence
Prédateur l’innomé
Rampe… Râle… Tâte le cœur
À la rive du sang…
Élabore ses brèches
Ombelle aveugle de la mort
Médusé l’esprit, écoute…
Proche est le latent
Errance en l’obscur
Rien ne se communique
Le souffle et la parole
Ne se rejoignent plus
Le silence se fait être
S’élève la voix du regard
Vers les berges du ciel
Seul le cri lointain de la lumière
Assurait son accès
À l’appel qui le révolte
Phréatique. . Le souffle
Déjoue toute attente
Grimé de cimetière
Lugubre est le sans nom
Abject… Se démet…
Lent l’assemblage. . Vocable devenu
Lointaine est la parole du trépas
Proche du ciel… sans verbiage
Le salut… Sourire ailé de fjord.
TLP. N

fœjə, sekʁulə lə kɔʁ
laʃə la mɔʁ lapεllə
lysidə sə tε… lə dəj
delyʁe lamə. vεjə a distɑ̃sə
blɑ̃ʃə ε sa klamœʁ
vεnə sa plɛ̃tə. bʁɥi pasaʒe
sɔ̃bʁə lə ʃəmɛ̃
sə suvjɛ̃ də sε pa
lə ʒuʁ də sa pʁezɑ̃sə
pʁedatœʁ linɔme
ʁɑ̃pə… ʁalə… tatə lə kœʁ
a la ʁivə dy sɑ̃…
elabɔʁə sε bʁεʃə
ɔ̃bεllə avøɡlə də la mɔʁ
medyze lεspʁi, ekutə…
pʁoʃə ε lə late
eʁɑ̃sə ɑ̃ lɔpskyʁ
ʁjɛ̃ nə sə kɔmynikə
lə suflə e la paʁɔlə
nə sə ʁəʒwaɲe plys
lə silɑ̃sə sə fε εtʁə
selεvə la vwa dy ʁəɡaʁ
vεʁ lε bεʁʒə- dy sjεl
səl lə kʁi lwɛ̃tɛ̃ də la lymjεʁə
asyʁε sɔ̃n- aksε
a lapεl ki lə ʁevɔltə
fʁeatikə. lə suflə
deʒu tutə atɑ̃tə
ɡʁime də simətjεʁə
lyɡybʁə ε lə sɑ̃ nɔ̃
abʒεkt… sə demε…
lɑ̃ lasɑ̃blaʒə. vɔkablə dəvəny
lwɛ̃tεnə ε la paʁɔlə dy tʁepa
pʁoʃə dy sjεl… sɑ̃ vεʁbjaʒə
lə saly… suʁiʁə εle də fʒɔʁ.
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə te εl pe. εn asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə