Poeme : Au Cœur Du Grand Rien.

Je m’enivre de mon vertige
En les verres ardents des illusions.
*
Je décris mes chimères futures
Aux yeux de mon sort maudit.
**
Je reviens de l’asile des inconsolés
Pour ne plus jamais rêver.
*
J’entends la chevauchée de mon esprit
En les chemins où s’achève le périple de la soif
Et commence le dialogue de l’inimaginable.
** TLP. N***

ʒə mɑ̃nivʁə də mɔ̃ vεʁtiʒə
ɑ̃ lε veʁəz- aʁdɑ̃ dεz- ilyzjɔ̃.
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə
ʒə dekʁi mε ʃimεʁə fytyʁə
oz- iø də mɔ̃ sɔʁ modi.
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə
ʒə ʁəvjɛ̃ də lazilə dεz- ɛ̃kɔ̃sɔle
puʁ nə plys ʒamε ʁεve.
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə
ʒɑ̃tɑ̃ la ʃəvoʃe də mɔ̃n- εspʁi
ɑ̃ lε ʃəmɛ̃z- u saʃεvə lə peʁiplə də la swaf
e kɔmɑ̃sə lə djalɔɡ də linimaʒinablə.
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə te εl pe. εn asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə