Poeme : Lundi J’oserai

Lorsqu’arrive la fin de la semaine
Je vais je viens je traîne
Je sens comme une ombre un voile
Un mirage gris sur mon visage pâle

Je vais être deux jours sans te voir
Cela m’enlève toute joie
Et suspends mes envies
Je broie du noir

Mais j’ai le secours de mon amour
Je voudrais le vivre au grand jour
Le crier sur les toits
Mais cela je ne le peux pas

Je n’ose te le dire
C’est pour cela
Que lorsqu’arrive la fin de la semaine
Je rumine et me traîne

Quel messager providentiel
Me permettra de m’aider grâce au ciel
A faire le premier pas
Pour t’offrir un arc en ciel

Au lieu de cela pèse sur moi
Ce nuage gris et lourd
Qui brise mes joies
Et me rend orphelin de ton amour

Cinq jours par semaine depuis des mois
Je vais je viens autour de toi
Je ne suis rien à côté de la beauté de ton sourire
Mais comment te dire

Tout ce que je ressens pour toi
Comment me faire remarquer de toi
C’est promis dès lundi je le ferai
Et à tes pieds je me jetterai

lɔʁskaʁivə la fɛ̃ də la səmεnə
ʒə vε ʒə vjɛ̃ ʒə tʁεnə
ʒə sɑ̃s kɔmə ynə ɔ̃bʁə œ̃ vwalə
œ̃ miʁaʒə ɡʁi syʁ mɔ̃ vizaʒə palə

ʒə vεz- εtʁə dø ʒuʁ sɑ̃ tə vwaʁ
səla mɑ̃lεvə tutə ʒwa
e syspɑ̃ mεz- ɑ̃vi
ʒə bʁwa dy nwaʁ

mε ʒε lə səkuʁ də mɔ̃n- amuʁ
ʒə vudʁε lə vivʁə o ɡʁɑ̃ ʒuʁ
lə kʁje syʁ lε twa
mε səla ʒə nə lə pø pa

ʒə nozə tə lə diʁə
sε puʁ səla
kə lɔʁskaʁivə la fɛ̃ də la səmεnə
ʒə ʁyminə e mə tʁεnə

kεl mesaʒe pʁɔvidɑ̃sjεl
mə pεʁmεtʁa də mεde ɡʁasə o sjεl
a fεʁə lə pʁəmje pa
puʁ tɔfʁiʁ œ̃n- aʁk ɑ̃ sjεl

o ljø də səla pεzə syʁ mwa
sə nɥaʒə ɡʁiz- e luʁ
ki bʁizə mε ʒwa
e mə ʁɑ̃t- ɔʁfəlɛ̃ də tɔ̃n- amuʁ

sɛ̃k ʒuʁ paʁ səmεnə dəpɥi dε mwa
ʒə vε ʒə vjɛ̃z- otuʁ də twa
ʒə nə sɥi ʁjɛ̃ a kote də la bote də tɔ̃ suʁiʁə
mε kɔmɑ̃ tə diʁə

tu sə kə ʒə ʁəsɛ̃ puʁ twa
kɔmɑ̃ mə fεʁə ʁəmaʁke də twa
sε pʁɔmi dε lœ̃di ʒə lə fəʁε
e a tε pje ʒə mə ʒεtəʁε