Poeme : Volcan

Comme un cheval trop vieux
Qui ne fait plus de ruades
Mon cœur ne bat plus la chamade

Le sang qui est ma lave
Coule dans mes veines malades
Les semaines passent en longues tirades

Mon volcan s’éteint lentement
Mais il peut encore bouillonner
Je puis encore t’aimer même maladroitement

Je pense si souvent à nous deux
Que ma raison en chavire
Comme n’importe quel navire

Lorsque je te vois
Je suis la petite coque de noix
Au milieu d’une flottille.

Au gré de tes désirs
Elle flotte ou se noie
Comme au son de ta voix

kɔmə œ̃ ʃəval tʁo vjø
ki nə fε plys də ʁɥadə
mɔ̃ kœʁ nə ba plys la ʃamadə

lə sɑ̃ ki ε ma lavə
kulə dɑ̃ mε vεnə maladə
lε səmεnə pase ɑ̃ lɔ̃ɡ tiʁadə

mɔ̃ vɔlkɑ̃ setɛ̃ lɑ̃təmɑ̃
mεz- il pø ɑ̃kɔʁə bujɔne
ʒə pɥiz- ɑ̃kɔʁə tεme mεmə maladʁwatəmɑ̃

ʒə pɑ̃sə si suvɑ̃ a nu dø
kə ma ʁεzɔ̃ ɑ̃ ʃaviʁə
kɔmə nɛ̃pɔʁtə kεl naviʁə

lɔʁskə ʒə tə vwa
ʒə sɥi la pətitə kɔkə də nwa
o miljø dynə flɔtijə.

o ɡʁe də tε deziʁ
εllə flɔtə u sə nwa
kɔmə o sɔ̃ də ta vwa