Poeme : Extinction

Être et Hêtre, Nature mère, sincère.
Aime le chant de cette unique colombe
Car ton cœur se perce et devient désert.
Proteste ! Ne désires pas ta tombe.

Tout commença par ces parasites,
L’envie du confort de ce nid douillet.
Verdure lumineuse devenue leur site.
Souffle impur empeste la forêt.

Fragile jonquille jaune, pleure
Seule elle se perd dans les roses noires
Faible, son teint vira au blanc de peur.
Non ! elle le dit mais elle finit miroir.

Absinthe dans ce cœur d’écorce d’un centenaire,
Être mamelonné de défauts depuis des millénaires
Les mycophages surmontés de désir,
Protège le nid d’oxygène avenir.

εtʁə e εtʁə, natyʁə mεʁə, sɛ̃sεʁə.
εmə lə ʃɑ̃ də sεtə ynikə kɔlɔ̃bə
kaʁ tɔ̃ kœʁ sə pεʁsə e dəvjɛ̃ dezεʁ.
pʁɔtεstə ! nə deziʁə pa ta tɔ̃bə.

tu kɔmɑ̃sa paʁ sε paʁazitə,
lɑ̃vi dy kɔ̃fɔʁ də sə nid dujε.
vεʁdyʁə lyminøzə dəvənɥ lœʁ sitə.
suflə ɛ̃pyʁ ɑ̃pεstə la fɔʁε.

fʁaʒilə ʒɔ̃kjə ʒonə, plœʁə
sələ εllə sə pεʁ dɑ̃ lε ʁozə nwaʁə
fεblə, sɔ̃ tɛ̃ viʁa o blɑ̃ də pœʁ.
nɔ̃ ! εllə lə di mεz- εllə fini miʁwaʁ.

absɛ̃tə dɑ̃ sə kœʁ dekɔʁsə dœ̃ sɑ̃tənεʁə,
εtʁə maməlɔne də defo dəpɥi dε milenεʁə
lε mikɔfaʒə syʁmɔ̃te də deziʁ,
pʁɔtεʒə lə nid dɔksiʒεnə avəniʁ.