Poeme : Nuit Indigo

L’aurore s’éveille
Aux contours de l’aube
Un printemps de décembre
Comme le ciel rosé de l’est
Et le vin si doux

Le souffle qui s’étend
Autour de midi
Comme une semailles d’automne
Et l’ocre apaisant
… D’un blé encore chaud…

Et l’air qui se décline
Au calme d’un crépuscule
Comme un bleuet l’été
Et l’effluve reposante
… D’une nuit indigo

loʁɔʁə sevεjə
o kɔ̃tuʁ də lobə
œ̃ pʁɛ̃tɑ̃ də desɑ̃bʁə
kɔmə lə sjεl ʁoze də lεst
e lə vɛ̃ si du

lə suflə ki setɑ̃
otuʁ də midi
kɔmə ynə səmajə dotɔmnə
e lɔkʁə apεzɑ̃
… dœ̃ ble ɑ̃kɔʁə ʃo…

e lεʁ ki sə deklinə
o kalmə dœ̃ kʁepyskylə
kɔmə œ̃ bløε lete
e leflyvə ʁəpozɑ̃tə
… dynə nɥi ɛ̃diɡo