Poeme : La Rennaissance Est Dure

La renaissance est dure, celle qui me dicte mes émotions violentes, pures et déchirantes, celle qui m’interdit de voir en arrière, de voir plus que l’amitié forte de notre amour, de vivre avec toi…
Je t’aime, je t’aime, je t’aime ma belle amoureuse d’antan, je survie au désespoir de ne plus pouvoir t’appartenir, ton ami fidèle baigne dans le sentiment de l’amour infini…
Je t’aime, je t’aime, je t’aime comme je ne t’ai jamais aimé, d’un amour rouge pastel, rouge de braise du matin, qui sommeille en moi pour toi
Je vis, je souffre, je saigne, j’ai peur, de ne plus pouvoir t’aimer, de ne plus pouvoir être aimé,
Je me sens seul, un énorme vide m’envahi, et me noie de désespoir, je sens les limites de ma tourmente.
Je ne voie pas de lumière dans mon cœur, je suis profondément triste, je tutoie le manque et le remord, l’espoir et le tragique, l’oublie et l’envie, le cri et le silence
C’est dur de renaitre de l’amour,

la ʁənεsɑ̃sə ε dyʁə, sεllə ki mə diktə mεz- emɔsjɔ̃ vjɔlɑ̃tə, pyʁəz- e deʃiʁɑ̃tə, sεllə ki mɛ̃tεʁdi də vwaʁ ɑ̃n- aʁjεʁə, də vwaʁ plys kə lamitje fɔʁtə də nɔtʁə amuʁ, də vivʁə avεk twa…
ʒə tεmə, ʒə tεmə, ʒə tεmə ma bεllə amuʁøzə dɑ̃tɑ̃, ʒə syʁvi o dezεspwaʁ də nə plys puvwaʁ tapaʁtəniʁ, tɔ̃n- ami fidεlə bεɲə dɑ̃ lə sɑ̃timɑ̃ də lamuʁ ɛ̃fini…
ʒə tεmə, ʒə tεmə, ʒə tεmə kɔmə ʒə nə tε ʒamεz- εme, dœ̃n- amuʁ ʁuʒə pastεl, ʁuʒə də bʁεzə dy matɛ̃, ki sɔmεjə ɑ̃ mwa puʁ twa
ʒə vis, ʒə sufʁə, ʒə sεɲə, ʒε pœʁ, də nə plys puvwaʁ tεme, də nə plys puvwaʁ εtʁə εme,
ʒə mə sɑ̃s səl, œ̃n- enɔʁmə vidə mɑ̃vai, e mə nwa də dezεspwaʁ, ʒə sɑ̃s lε limitə də ma tuʁmɑ̃tə.
ʒə nə vwa pa də lymjεʁə dɑ̃ mɔ̃ kœʁ, ʒə sɥi pʁɔfɔ̃demɑ̃ tʁistə, ʒə tytwa lə mɑ̃kə e lə ʁəmɔʁ, lεspwaʁ e lə tʁaʒikə, lubli e lɑ̃vi, lə kʁi e lə silɑ̃sə
sε dyʁ də ʁənεtʁə də lamuʁ,