Poeme : La Pluie Qui Commence

La pluie qui commence
M’arrose je n’ai pas de chance
J’aurai dû savoir d’avance
Que quand je sort le dimanche
La pluie s’accroche à mes manches
Et dégouline sur mes hanches
Je sais c’est courus d’avance
C’est comme ça tous les dimanches

Je marche seul, seul sous la pluie
Je marche seul, sans parapluie
Je me promène, j’ai l’air de rien
Malgré la pluie, je reste serein

La pluie recommence
Là elle tombe en abondance
Elle arrose mon existence
Dans une flaque qui danse

J’ai beau me dire que je l’aime
La pluie qui se promène
Reste froide quand même
Je n’aime pas être mouillé

La pluie recommence
D’un ciel qui prend sa revanche
Et qui tombe en avalanche
Sur ma tête qui se balance

J’ai beau me dire que je l’aime
La pluie qui se promène
Reste froide quand même
Je n’aime pas être mouillé
Je n’aime pas être mouillé

Je pourrais bien rouiller

la plɥi ki kɔmɑ̃sə
maʁozə ʒə nε pa də ʃɑ̃sə
ʒoʁε dy savwaʁ davɑ̃sə
kə kɑ̃ ʒə sɔʁ lə dimɑ̃ʃə
la plɥi sakʁoʃə a mε mɑ̃ʃə
e deɡulinə syʁ mεz- ɑ̃ʃə
ʒə sε sε kuʁys davɑ̃sə
sε kɔmə sa tus lε dimɑ̃ʃə

ʒə maʁʃə səl, səl su la plɥi
ʒə maʁʃə səl, sɑ̃ paʁaplɥi
ʒə mə pʁɔmεnə, ʒε lεʁ də ʁjɛ̃
malɡʁe la plɥi, ʒə ʁεstə səʁɛ̃

la plɥi ʁəkɔmɑ̃sə
la εllə tɔ̃bə ɑ̃n- abɔ̃dɑ̃sə
εllə aʁozə mɔ̃n- εɡzistɑ̃sə
dɑ̃z- ynə flakə ki dɑ̃sə

ʒε bo mə diʁə kə ʒə lεmə
la plɥi ki sə pʁɔmεnə
ʁεstə fʁwadə kɑ̃ mεmə
ʒə nεmə pa εtʁə muje

la plɥi ʁəkɔmɑ̃sə
dœ̃ sjεl ki pʁɑ̃ sa ʁəvɑ̃ʃə
e ki tɔ̃bə ɑ̃n- avalɑ̃ʃə
syʁ ma tεtə ki sə balɑ̃sə

ʒε bo mə diʁə kə ʒə lεmə
la plɥi ki sə pʁɔmεnə
ʁεstə fʁwadə kɑ̃ mεmə
ʒə nεmə pa εtʁə muje
ʒə nεmə pa εtʁə muje

ʒə puʁʁε bjɛ̃ ʁuje