Poeme : Les Amours Amnésiques

Ton territoire vecu sur le mien
Pour vivre l’air de ne pas etre rien
Comme une gaine, un bon maintien
Du bout des doigts, la main lien…

Mais nos mains ne tiennent plus ensemble
Entend la rampe des marches qui tremblent
Sous le pied trop lourd de nos pas
Ensuite, plus loin vient le trépas…

J’ai decouvert la nuance des absences
Quand le jour assombrit devient nuit
Je n’avance plus dans ta trace en transe
Mais dans ce corps froid, inanimé, meurtri.

Je deteste boire ce dernier vers
Je vais encore mourir ce soir
Me retrouver face contre terre
À me morfondre, à m’en vouloir…

J’y survivrai, je me le jure
Je ne suis pas mon ombre
Si seulement je n’etais pas si sûr
De t’aimer jusqu’en ma tombe…

tɔ̃ teʁitwaʁə vəky syʁ lə mjɛ̃
puʁ vivʁə lεʁ də nə pa εtʁə ʁjɛ̃
kɔmə ynə ɡεnə, œ̃ bɔ̃ mɛ̃tjɛ̃
dy bu dε dwa, la mɛ̃ ljɛ̃…

mε no mɛ̃ nə tjεne plysz- ɑ̃sɑ̃blə
ɑ̃tɑ̃ la ʁɑ̃pə dε maʁʃə ki tʁɑ̃ble
su lə pje tʁo luʁ də no pa
ɑ̃sɥitə, plys lwɛ̃ vjɛ̃ lə tʁepa…

ʒε dəkuvεʁ la nɥɑ̃sə dεz- absɑ̃sə
kɑ̃ lə ʒuʁ asɔ̃bʁi dəvjɛ̃ nɥi
ʒə navɑ̃sə plys dɑ̃ ta tʁasə ɑ̃ tʁɑ̃zə
mε dɑ̃ sə kɔʁ fʁwa, inanime, məʁtʁi.

ʒə dətεstə bwaʁə sə dεʁnje vεʁ
ʒə vεz- ɑ̃kɔʁə muʁiʁ sə swaʁ
mə ʁətʁuve fasə kɔ̃tʁə teʁə
a mə mɔʁfɔ̃dʁə, a mɑ̃ vulwaʁ…

ʒi syʁvivʁε, ʒə mə lə ʒyʁə
ʒə nə sɥi pa mɔ̃n- ɔ̃bʁə
si sələmɑ̃ ʒə nətε pa si syʁ
də tεme ʒyskɑ̃ ma tɔ̃bə…