Poeme : Jeune Fille Vétu De Noir

Jeune fille vetu de noir
Au regard pale comme le desespoire
Orpheline a la naissance
Elle n’a jamais connu l’esperance

Recueilli dans une famille d’accueil
Toute sa vie, elle fut en deuil

Sa famille la détester
La frapper, la martyrisé
Elle n’avait pas d’amis
Elle se demander se qu’elle fesait ici

Elle ne savait se que c’était d’aimé
Encore moi d’être aimé
Jamais elle n’avais pleuré
Car la souffrance était sa seule amie
Qui savait se montrer sa pire ennemi

Elle attendé que la mort vienne l’emporter
Qu’elle puisse se délivré
De cette vie, a jamais

Elle devra attendre que la mort vienne la proteger
De cette vie qui lui est destiné

Jeune fille vetu de noir
Au regard pale comme le desespoire
Orpheline a la naissance
Elle ne conaitra jamais l’esperance

La mort vient de la protégé ;
De l’enlevé a cette vie qui lui était destiné
Si jamais vous voyé une étoile brillé
Plus que les autres dans le ciel étoilé
Et que vous voyé un ange passé a coté

Ne chercher plus,
Vous vener de trouvé

La Jeune fille vetu de noir
Au regard pale comme le desespoire. .

ʒənə fijə vəty də nwaʁ
o ʁəɡaʁ palə kɔmə lə dəzεspwaʁə
ɔʁfəlinə a la nεsɑ̃sə
εllə na ʒamε kɔny lεspəʁɑ̃sə

ʁəkœji dɑ̃z- ynə famijə dakœj
tutə sa vi, εllə fy ɑ̃ dəj

sa famijə la detεste
la fʁape, la maʁtiʁize
εllə navε pa dami
εllə sə dəmɑ̃de sə kεllə fəzε isi

εllə nə savε sə kə setε dεme
ɑ̃kɔʁə mwa dεtʁə εme
ʒamεz- εllə navε pləʁe
kaʁ la sufʁɑ̃sə etε sa sələ ami
ki savε sə mɔ̃tʁe sa piʁə εnəmi

εllə atɑ̃de kə la mɔʁ vjεnə lɑ̃pɔʁte
kεllə pɥisə sə delivʁe
də sεtə vi, a ʒamε

εllə dəvʁa atɑ̃dʁə kə la mɔʁ vjεnə la pʁɔtəʒe
də sεtə vi ki lɥi ε dεstine

ʒənə fijə vəty də nwaʁ
o ʁəɡaʁ palə kɔmə lə dəzεspwaʁə
ɔʁfəlinə a la nεsɑ̃sə
εllə nə kɔnεtʁa ʒamε lεspəʁɑ̃sə

la mɔʁ vjɛ̃ də la pʁɔteʒe,
də lɑ̃ləve a sεtə vi ki lɥi etε dεstine
si ʒamε vu vwaje ynə etwalə bʁije
plys kə lεz- otʁə- dɑ̃ lə sjεl etwale
e kə vu vwaje œ̃n- ɑ̃ʒə pase a kɔte

nə ʃεʁʃe plys,
vu vəne də tʁuve

la ʒənə fijə vəty də nwaʁ
o ʁəɡaʁ palə kɔmə lə dəzεspwaʁə.