Poeme : Coline

Je suis assise sur cette coline
Qui m’entends et rumine
Chaque jour je pleurs
Cette coline récolte tout mes malheurs

Elle ne comprends pas pourquoi
Je pleurs autant comme sa
Elle voudrais m’aider
Mais de mes larmes elle est inonder

Elle ne peut parler
Elle sait simplement m’écouter
Et cela me suffi

Elle m’offre la vue
D’un océan de beauté
Elle m’éleve au dessus de la ville
J’ai l’impression que le monde brille

Avec elle je retrouve le sourir
Et doucement, je l’entend rire
Il n’y a que moi qui l’entends
Je suis de nouveau Enfant

Dans la nuit de ma vie
Eternellement je pleurerais
La coline saura m’écouter
Et doucement, je m’éleverais

ʒə sɥiz- asizə syʁ sεtə kɔlinə
ki mɑ̃tɑ̃z- e ʁyminə
ʃakə ʒuʁ ʒə plœʁ
sεtə kɔlinə ʁekɔltə tu mε malœʁ

εllə nə kɔ̃pʁɑ̃ pa puʁkwa
ʒə plœʁz- otɑ̃ kɔmə sa
εllə vudʁε mεde
mε də mε laʁməz- εllə εt- inɔ̃de

εllə nə pø paʁle
εllə sε sɛ̃pləmɑ̃ mekute
e səla mə syfi

εllə mɔfʁə la vɥ
dœ̃n- ɔseɑ̃ də bote
εllə meləvə o dəsy də la vilə
ʒε lɛ̃pʁesjɔ̃ kə lə mɔ̃də bʁijə

avεk εllə ʒə ʁətʁuvə lə suʁiʁ
e dusəmɑ̃, ʒə lɑ̃tɑ̃ ʁiʁə
il ni a kə mwa ki lɑ̃tɑ̃
ʒə sɥi də nuvo ɑ̃fɑ̃

dɑ̃ la nɥi də ma vi
ətεʁnεllmɑ̃ ʒə pləʁəʁε
la kɔlinə soʁa mekute
e dusəmɑ̃, ʒə meləvəʁε