Poeme : O Vieillesse Ennemie

La vieillesse guette de sa tour
Elle s’illumine de voir arriver une monture
Elle l’accueille joyeuse, et avec amour
Elle se cramponne et assure

A qui veut entendre elle clame
Ne te presses pas, un jour tu buteras contre le mur
Elle est perverse et persévérante la dame
Nul des voyageurs ne peut faire le dur

Elle se glisse doucement
Comme un serpent elle s’enroule autour de sa victime
Elle fixe ses oriflammes surement
Et elle part à la conquête des cimes

Au sommet de sa colonie
Elle s’adapte à son nouveau règne
Elle use de sa tyrannie
Pour faire perdre l’enseigne

Elle chevauche sa nouvelle mule
Elle la freine avec acharnement
Elle crée en elle comme des bulles
Et lui gomme ses sentiments

Elle crée le flou dans les yeux
Et de l’ouate dans l’audition
Dans la bouche elle détruit les pieux
Et rend le visage plein de sillons
Elle rend morne tous les lieux
Elle rend difficile la locution
Le cœur n’est plus joyeux
Il a perdu sa partition

la vjεjεsə ɡεtə də sa tuʁ
εllə silyminə də vwaʁ aʁive ynə mɔ̃tyʁə
εllə lakœjə ʒwajøzə, e avεk amuʁ
εllə sə kʁɑ̃pɔnə e asyʁə

a ki vø ɑ̃tɑ̃dʁə εllə klamə
nə tə pʁesə pa, œ̃ ʒuʁ ty bytəʁa kɔ̃tʁə lə myʁ
εllə ε pεʁvεʁsə e pεʁseveʁɑ̃tə la damə
nyl dε vwajaʒœʁ nə pø fεʁə lə dyʁ

εllə sə ɡlisə dusəmɑ̃
kɔmə œ̃ sεʁpe εllə sɑ̃ʁulə otuʁ də sa viktimə
εllə fiksə sεz- ɔʁiflamə syʁəmɑ̃
e εllə paʁ a la kɔ̃kεtə dε simə

o sɔmε də sa kɔlɔni
εllə sadaptə a sɔ̃ nuvo ʁεɲə
εllə yzə də sa tiʁani
puʁ fεʁə pεʁdʁə lɑ̃sεɲə

εllə ʃəvoʃə sa nuvεllə mylə
εllə la fʁεnə avεk aʃaʁnəmɑ̃
εllə kʁe ɑ̃n- εllə kɔmə dε bylə
e lɥi ɡɔmə sε sɑ̃timɑ̃

εllə kʁe lə flu dɑ̃ lεz- iø
e də luatə dɑ̃ lodisjɔ̃
dɑ̃ la buʃə εllə detʁɥi lε pjø
e ʁɑ̃ lə vizaʒə plɛ̃ də sijɔ̃
εllə ʁɑ̃ mɔʁnə tus lε ljø
εllə ʁɑ̃ difisilə la lɔkysjɔ̃
lə kœʁ nε plys ʒwajø
il a pεʁdy sa paʁtisjɔ̃