Poeme : Le Singe Qui Pleurait (Dédié À Ma Tourterelle)

Le singe qui pleurait

Dédié à ma Tourterelle

Que de chaudes et salées larmes ô primate as-tu déversées !
De grimaces vaines de grimoire mal ouï conversé conservé
Soliloque signe avant-coureur du balbutiément !

De ton engeance Erectus Sapien vient l’homme de pieds
Pensif scribe qui délie le dilemme la tourmente à expier
Monologue précurseur diluant le vif étonnement

Royalement s’en fichtrent lys thym et pierraille
Jovialement s’en moquent gnou oryx et canaille
De ton rêve de môme serinant envoûtement

Va dis ton noème poème phonème morphème bohème !
Fonces-y râclant le gosier prône que l’on s’aime et aime !
Je t’aime ô Apulée que je t’adore cordialement !

Farid Mohamed Zalhoud

lə sɛ̃ʒə ki pləʁε

dedje a ma tuʁtəʁεllə

kə də ʃodəz- e sale laʁməz- o pʁimatə a ty devεʁse !
də ɡʁimasə vεnə də ɡʁimwaʁə mal ui kɔ̃vεʁse kɔ̃sεʁve
sɔlilɔkə siɲə avɑ̃ kuʁœʁ dy balbytjemɑ̃ !

də tɔ̃n- ɑ̃ʒɑ̃sə əʁεktys sapjɛ̃ vjɛ̃ lɔmə də pje
pɑ̃sif skʁibə ki deli lə dilamə la tuʁmɑ̃tə a εkspje
monolɔɡ pʁekyʁsœʁ dilɥɑ̃ lə vif etɔnəmɑ̃

ʁwajaləmɑ̃ sɑ̃ fiktʁe lis tim e pjeʁajə
ʒɔvjaləmɑ̃ sɑ̃ mɔke ɲu ɔʁiks e kanajə
də tɔ̃ ʁεvə də momə səʁinɑ̃ ɑ̃vutəmɑ̃

va di tɔ̃ nɔεmə pɔεmə fɔnεmə mɔʁfεmə bɔεmə !
fɔ̃səz- i ʁaklɑ̃ lə ɡozje pʁonə kə lɔ̃ sεmə e εmə !
ʒə tεmə o apyle kə ʒə tadɔʁə kɔʁdjaləmɑ̃ !

faʁid mɔamεd zalud