Poeme : Sur La Voie De N’être Plus Homme (Dédié À Ma Tour

Sur la voie de n’être plus homme

Dédié à ma Tourterelle

De la mousse douce dégoulinant de mes rosâtres babines
Suinte une sainte pensée saine serinant bleuâtres rêves
A la muse de mon cœur sans ruse criant la vie est brève
Que je t’aurais aimée en détresse maîtresse et concubine

Sacré Breton bel ami fidèle que de rimes en ribambelle
Si tu savais combien cette Finkbräu remonte bien le moral
Au poète errant féru de verbiage babillage acerbe et rebelle
Qui y déguste un herbage breuvage sauvage de jus floral

Sous l’arganier tel l’écureuil jouissant de mille et une joies
Je m’assieds coi merci Emile mille fois pour cette orge
Que je bois qui me noie et comble de bonheur ma gorge
Eau brune déliant ma langue exsangue et ma foi de bois

Les mots naissent illico sous ma plume dociles et faciles
On dirait des papillons mes cils quêtant asile et domicile
Dans tes belles mirettes ô ma trop lointaine tourterelle
Puissent ces vers écho des rêves servir de passerelle

Zalhoud

syʁ la vwa də nεtʁə plysz- ɔmə

dedje a ma tuʁtəʁεllə

də la musə dusə deɡulinɑ̃ də mε ʁozatʁə- babinə
sɥɛ̃tə ynə sɛ̃tə pɑ̃se sεnə səʁinɑ̃ bløatʁə- ʁεvə
a la myzə də mɔ̃ kœʁ sɑ̃ ʁyzə kʁjɑ̃ la vi ε bʁεvə
kə ʒə toʁεz- εme ɑ̃ detʁεsə mεtʁεsə e kɔ̃kybinə

sakʁe bʁətɔ̃ bεl ami fidεlə kə də ʁiməz- ɑ̃ ʁibɑ̃bεllə
si ty savε kɔ̃bjɛ̃ sεtə fɛ̃kbʁy ʁəmɔ̃tə bjɛ̃ lə mɔʁal
o pɔεtə eʁɑ̃ feʁy də vεʁbjaʒə babijaʒə asεʁbə e ʁəbεllə
ki i deɡystə œ̃n- εʁbaʒə bʁəvaʒə sovaʒə də ʒy flɔʁal

su laʁɡanje tεl lekyʁəj ʒuisɑ̃ də milə e ynə ʒwa
ʒə masjε kwa mεʁsi əmilə milə fwa puʁ sεtə ɔʁʒə
kə ʒə bwa ki mə nwa e kɔ̃blə də bɔnœʁ ma ɡɔʁʒə
o bʁynə deljɑ̃ ma lɑ̃ɡ εksɑ̃ɡ e ma fwa də bwa

lε mo nεse iliko su ma plymə dɔsiləz- e fasilə
ɔ̃ diʁε dε papijɔ̃ mε sil kεtɑ̃ azilə e dɔmisilə
dɑ̃ tε bεllə miʁεtəz- o ma tʁo lwɛ̃tεnə tuʁtəʁεllə
pɥise sε vεʁz- eʃo dε ʁεvə sεʁviʁ də pasəʁεllə

zalud