Poeme : Futurs Incohérents

Aucune succession ne se limite d’elle-même !
Faudrait-il pour cela un ordre de sagesse ?
Les humains progressent,
En certitude la terre se sème…

Quelques-unes des actions militent par elles-mêmes !
Faudra-t-il encore longtemps croire dans les promesses ?
L’humanité régresse,
En habitude sans que l’on s’aime…

Les passions délimitent ce que nous sommes nous-mêmes !
Faut-il de l’au-delà des messages de détresse ?
Humainement le stress,
En solitude se parsème…

Et la raison imite pour la gloire de soi-même !
Fut-il trop tard déjà pour répandre des largesses ?
L’humanimalité (1) se blesse,
En désuétude, s’enferme…

okynə syksesjɔ̃ nə sə limitə dεllə mεmə !
fodʁε til puʁ səla œ̃n- ɔʁdʁə də saʒεsə ?
lεz- ymɛ̃ pʁɔɡʁəse,
ɑ̃ sεʁtitydə la teʁə sə sεmə…

kεlkz- ynə dεz- aksjɔ̃ milite paʁ εllə mεmə !
fodʁa til ɑ̃kɔʁə lɔ̃tɑ̃ kʁwaʁə dɑ̃ lε pʁɔmesə ?
lymanite ʁeɡʁεsə,
ɑ̃-abitydə sɑ̃ kə lɔ̃ sεmə…

lε pasjɔ̃ delimite sə kə nu sɔmə nu mεmə !
fo til də lo dəla dε mesaʒə də detʁεsə ?
ymεnəmɑ̃ lə stʁεs,
ɑ̃ sɔlitydə sə paʁsεmə…

e la ʁεzɔ̃ imitə puʁ la ɡlwaʁə də swa mεmə !
fy til tʁo taʁ deʒa puʁ ʁepɑ̃dʁə dε laʁʒesə ?
lymanimalite (yn) sə blεsə,
ɑ̃ dezyetydə, sɑ̃fεʁmə…