Poeme : Sans Promesse,

L’âme se dévore
De certitude,
Ses jours et son or
Sont lassitudes,

Elle recherche encore
L’aube en prélude,
La forme de corps
Que nul n’élude, *

Au champ d’aurore,
L’éveil si rude,
N’est pas un Trésor
Pour l’œil prude,

Son esprit se tord,
Par aptitude,
Et son cœur s’adore
Dans l’amplitude,

Passant un accord
Refit l’étude,
Changea de décor,
Par désuétude,

Lui faisaient remords,
Ses attitudes,
Et prenait le mors
L’incomplétude,

Un peu de sa mort
Par servitude,
Lui jeta un sort !
Plus de quiétude,

N’aura plus d’essor
Sa latitude,
Sans promesse a tort
Sa solitude…

lamə sə devɔʁə
də sεʁtitydə,
sε ʒuʁz- e sɔ̃n- ɔʁ
sɔ̃ lasitydə,

εllə ʁəʃεʁʃə ɑ̃kɔʁə
lobə ɑ̃ pʁelydə,
la fɔʁmə də kɔʁ
kə nyl nelydə, asteʁiskə

o ʃɑ̃ doʁɔʁə,
levεj si ʁydə,
nε pa œ̃ tʁezɔʁ
puʁ lœj pʁydə,

sɔ̃n- εspʁi sə tɔʁ,
paʁ aptitydə,
e sɔ̃ kœʁ sadɔʁə
dɑ̃ lɑ̃plitydə,

pasɑ̃ œ̃n- akɔʁ
ʁəfi letydə,
ʃɑ̃ʒa də dekɔʁ,
paʁ dezyetydə,

lɥi fəzε ʁəmɔʁd,
sεz- atitydə,
e pʁənε lə mɔʁ
lɛ̃kɔ̃pletydə,

œ̃ pø də sa mɔʁ
paʁ sεʁvitydə,
lɥi ʒəta œ̃ sɔʁ !
plys də kjetydə,

noʁa plys desɔʁ
sa latitydə,
sɑ̃ pʁɔmεsə a tɔʁ
sa sɔlitydə…