Poeme : Sublimée

Si l’immuable alarmé
D’un secours impossible,
Pour l’imposante armée,
Ton cœur devint la cible.

Des languissantes plaintes
Si mièvre est affirmée,
L’insoupçonnable crainte
Par tes lèvres fermées.

D’apaisantes minutes
Ne peuvent plus charmer,
Si d’improbables luttes
Te laisse inanimé.

Sans pressante relève
Où n’existe rien d’aimé,
Ton regrettable rêve,
Si triste est confirmé.

Et de stable il ne reste
Dans le calme blâmé,
Nulle pesante peur en lest
À ton âme, sublimée…

si limɥablə alaʁme
dœ̃ səkuʁz- ɛ̃pɔsiblə,
puʁ lɛ̃pozɑ̃tə aʁme,
tɔ̃ kœʁ dəvɛ̃ la siblə.

dε lɑ̃ɡisɑ̃tə plɛ̃tə
si mjεvʁə εt- afiʁme,
lɛ̃supsɔnablə kʁɛ̃tə
paʁ tε lεvʁə- fεʁme.

dapεzɑ̃tə minytə
nə pəve plys ʃaʁme,
si dɛ̃pʁɔbablə lytə
tə lεsə inanime.

sɑ̃ pʁesɑ̃tə ʁəlεvə
u nεɡzistə ʁjɛ̃ dεme,
tɔ̃ ʁəɡʁεtablə ʁεvə,
si tʁistə ε kɔ̃fiʁme.

e də stablə il nə ʁεstə
dɑ̃ lə kalmə blame,
nylə pəzɑ̃tə pœʁ ɑ̃ lεst
a tɔ̃n- amə, syblime…