Poeme : Un Peu D’espoir

J’ai honte de moi, je ne fais que mentir
J’ai honte de moi, j’ai voulu partir
Au nom de quoi, de mon secret
Qui malheureusement se fait
Toujours plus lourd, jour après jour

Lachement je n’ai pas la force de te le dire
Ni même la force de te l’écrire
Ne me pose pas de question si je suis distante
Je te dirai que tout va bien maman
Voici le meme mensonge que je te présente
Depuis trop de temps maintenant

Pardonne moi, je n’ai pas la force de te parler
Car un jour tu as trahit la confiance
Que je t’avait toujours accordée
Comprends alors ma méfiance
Il suffit de faire preuve de bon sens
Tant tu m’as blessée
Je refuse malgré moi de te parler

Mais je garde encore espoir
Le bonheur est au bout du chemin
D’où je suis je ne peux que l’entrevoir
Mais je sais qu’il vie, c’est certain

ʒε ɔ̃tə də mwa, ʒə nə fε kə mɑ̃tiʁ
ʒε ɔ̃tə də mwa, ʒε vuly paʁtiʁ
o nɔ̃ də kwa, də mɔ̃ sεkʁε
ki maləʁøzəmɑ̃ sə fε
tuʒuʁ plys luʁ, ʒuʁ apʁε ʒuʁ

laʃəmɑ̃ ʒə nε pa la fɔʁsə də tə lə diʁə
ni mεmə la fɔʁsə də tə lekʁiʁə
nə mə pozə pa də kεstjɔ̃ si ʒə sɥi distɑ̃tə
ʒə tə diʁε kə tu va bjɛ̃ mamɑ̃
vwasi lə məmə mɑ̃sɔ̃ʒə kə ʒə tə pʁezɑ̃tə
dəpɥi tʁo də tɑ̃ mɛ̃tənɑ̃

paʁdɔnə mwa, ʒə nε pa la fɔʁsə də tə paʁle
kaʁ œ̃ ʒuʁ ty a tʁai la kɔ̃fjɑ̃sə
kə ʒə tavε tuʒuʁz- akɔʁde
kɔ̃pʁɑ̃z- alɔʁ ma mefjɑ̃sə
il syfi də fεʁə pʁəvə də bɔ̃ sɑ̃s
tɑ̃ ty ma blese
ʒə ʁəfyzə malɡʁe mwa də tə paʁle

mε ʒə ɡaʁdə ɑ̃kɔʁə εspwaʁ
lə bɔnœʁ εt- o bu dy ʃəmɛ̃
du ʒə sɥi ʒə nə pø kə lɑ̃tʁəvwaʁ
mε ʒə sε kil vi, sε sεʁtɛ̃