Poeme : La Solitude

LA SOLITUDE
Quand on est sur le seuil,
On se sent malheureux,
D’être seul,
Parmis eux,

On se sent triste,
On pense a la mer,
Comme un artiste,
On est amer,

Quand le soleil se couche,
Il ne reste rien
Même pas une minuscule mouche
On ne pense plus a rien

Le temps est long,
D’attendre longtemps,
À quoi bon,
Sert le temps,

La solitude est en moi,
Je suis emprisonner,
Aide moi,
À me délivrer,
Aide moi,
Je suis condamné mais personne n’y est arriver,
N’y meme toi,

Je suis seul a attendre,
Que tu arrive,
J’essaie de te tendre,
Ma main sur les rives,

Mais tu n’arrivera point,
Je t’attend,
Meme au loin,
Alors Attend !
Pour que je te tende ma main.

la sɔlitydə
kɑ̃t- ɔ̃n- ε syʁ lə səj,
ɔ̃ sə sɑ̃ maləʁø,
dεtʁə səl,
paʁmiz- ø,

ɔ̃ sə sɑ̃ tʁistə,
ɔ̃ pɑ̃sə a la mεʁ,
kɔmə œ̃n- aʁtistə,
ɔ̃n- εt- ame,

kɑ̃ lə sɔlεj sə kuʃə,
il nə ʁεstə ʁjɛ̃
mεmə pa ynə minyskylə muʃə
ɔ̃ nə pɑ̃sə plysz- a ʁjɛ̃

lə tɑ̃z- ε lɔ̃,
datɑ̃dʁə lɔ̃tɑ̃,
a kwa bɔ̃,
sεʁ lə tɑ̃,

la sɔlitydə εt- ɑ̃ mwa,
ʒə sɥiz- ɑ̃pʁizɔne,
εdə mwa,
a mə delivʁe,
εdə mwa,
ʒə sɥi kɔ̃damne mε pεʁsɔnə ni εt- aʁive,
ni məmə twa,

ʒə sɥi səl a atɑ̃dʁə,
kə ty aʁivə,
ʒesε də tə tɑ̃dʁə,
ma mɛ̃ syʁ lε ʁivə,

mε ty naʁivəʁa pwɛ̃,
ʒə tatɑ̃,
məmə o lwɛ̃,
alɔʁz- atɑ̃ !
puʁ kə ʒə tə tɑ̃də ma mɛ̃.