Poeme : Pachamama

Ode à l’aventurier, au marginal
Restés capitaine de leur âme
Pour qui seule Pachamama se clame
La vie danse et n’a pas de terminal

Une énergie divine circule,
Des racines jusqu’aux célestes cimes
Garante des équilibres subtils,
Qui raille ce grand singe qu’on adule

Qui s’emmure, emboite la Nature !
Bientôt l’assaut des forces telluriques,
Taira sa gloire au halo impure !

Terre-Mère de beauté fantasmagorique,
La vaste abondance, le calice,
Tantôt destructrice, aussitôt créatrice !

Thomas GHIONE, Juin 2019

ɔdə a lavɑ̃tyʁje, o maʁʒinal
ʁεste kapitεnə də lœʁ amə
puʁ ki sələ paʃamama sə klamə
la vi dɑ̃sə e na pa də tεʁminal

ynə enεʁʒi divinə siʁkylə,
dε ʁasinə ʒysko selεstə simə
ɡaʁɑ̃tə dεz- ekilibʁə- sybtil,
ki ʁajə sə ɡʁɑ̃ sɛ̃ʒə kɔ̃n- adylə

ki sɑ̃myʁə, ɑ̃bwatə la natyʁə !
bjɛ̃to laso dε fɔʁsə- tεllyʁik,
tεʁa sa ɡlwaʁə o-alo ɛ̃pyʁə !

teʁə mεʁə də bote fɑ̃tasmaɡɔʁikə,
la vastə abɔ̃dɑ̃sə, lə kalisə,
tɑ̃to dεstʁyktʁisə, osito kʁeatʁisə !

tɔma ɡjɔnə, ʒɥɛ̃ dø milə diz- nəf