Poeme : Une Plume S’envole, Et Vient Carresser Mon Visage

Le souffle du bonheur m’envahi
Comme un vent chaud parcourant tout mon corps
Je m’endore au paradis
Et reve de toi une fois encore…

Un spectre blanc se grave peu a peu dans l’obscurité
Un etre pure aux ailes de soi
Aussi perdu et égaré
Qu’une ame en plein effroit

Je m’approche lentement
Decouvrant la pureté de ses traits
Admirant ses yeux larmoyant
Aussi bleu et scintillant que les étoiles d’un ciel d’été

Une plume s’envole
Et vient carresser mon visage
L’ange s’envole
Et part caresser les nuages

L’ange dechu se delivrait alors
De ce qu’etait la solitude
Repoussant comme l’or
La tristesse de l’amertume.

Mes yeux s’ouvre alors sur le matin
Reve merveilleux, reve amoureux
Nuit de bonheur, nuit de tristesse
Mon amour pour une ame enfantine
Delivra l’ange qui gisait en enfer
Pour la plus belle des vies,
Pour une vie au paradis

Une plume s’envole, et vient carresser mon visage…

lə suflə dy bɔnœʁ mɑ̃vai
kɔmə œ̃ vɑ̃ ʃo paʁkuʁɑ̃ tu mɔ̃ kɔʁ
ʒə mɑ̃dɔʁə o paʁadi
e ʁəvə də twa ynə fwaz- ɑ̃kɔʁə…

œ̃ spεktʁə blɑ̃ sə ɡʁavə pø a pø dɑ̃ lɔpskyʁite
œ̃n- εtʁə pyʁə oz- εlə də swa
osi pεʁdy e eɡaʁe
kynə amə ɑ̃ plɛ̃ efʁwa

ʒə mapʁoʃə lɑ̃təmɑ̃
dəkuvʁɑ̃ la pyʁəte də sε tʁε
admiʁɑ̃ sεz- iø laʁmwajɑ̃
osi blø e sɛ̃tijɑ̃ kə lεz- etwalə dœ̃ sjεl dete

ynə plymə sɑ̃vɔlə
e vjɛ̃ kaʁese mɔ̃ vizaʒə
lɑ̃ʒə sɑ̃vɔlə
e paʁ kaʁese lε nɥaʒə

lɑ̃ʒə dəʃy sə dəlivʁε alɔʁ
də sə kətε la sɔlitydə
ʁəpusɑ̃ kɔmə lɔʁ
la tʁistεsə də lamεʁtymə.

mεz- iø suvʁə alɔʁ syʁ lə matɛ̃
ʁəvə mεʁvεjø, ʁəvə amuʁø
nɥi də bɔnœʁ, nɥi də tʁistεsə
mɔ̃n- amuʁ puʁ ynə amə ɑ̃fɑ̃tinə
dəlivʁa lɑ̃ʒə ki ʒizε ɑ̃n- ɑ̃fe
puʁ la plys bεllə dε vi,
puʁ ynə vi o paʁadi

ynə plymə sɑ̃vɔlə, e vjɛ̃ kaʁese mɔ̃ vizaʒə…