Poeme : L’hymne A La Vie

Qu’as tu fait ce jour
Le soleil s’est levé pour témoin
San laisser aucun recoin
D’Est en Ouest tour à tour
La lumière s’impose

Tout s’y prete pour l’action
Aucun etre, ni chose à la traine
A l’unisson sans nulle peine
D’un hymne fredonnaient la chanson
D’une note grandiose
Pour feter le souffle de la vie
Vécue amplement avec merite
Par ceux qui le soir héritent
Le repos dans l’ame, le satisfécit
Pour une honnete pause
Et sans aucune plainte se reprochent
De n’avoir pas pu davantage se depenser
Rien qu’à l’idée de penser
Qu’etre l’humble sujet aussi proche
De Dieu ; Glorieuse Cause

ka ty fε sə ʒuʁ
lə sɔlεj sε ləve puʁ temwɛ̃
sɑ̃ lεse okœ̃ ʁəkwɛ̃
dεt- ɑ̃n- uεst tuʁ a tuʁ
la lymjεʁə sɛ̃pozə

tu si pʁətə puʁ laksjɔ̃
okœ̃ εtʁə, ni ʃozə a la tʁεnə
a lynisɔ̃ sɑ̃ nylə pεnə
dœ̃n- imnə fʁədɔnε la ʃɑ̃sɔ̃
dynə nɔtə ɡʁɑ̃djozə
puʁ fəte lə suflə də la vi
vekɥ ɑ̃pləmɑ̃ avεk məʁitə
paʁ sø ki lə swaʁ eʁite
lə ʁəpo dɑ̃ lamə, lə satisfesi
puʁ ynə ɔnətə pozə
e sɑ̃z- okynə plɛ̃tə sə ʁəpʁoʃe
də navwaʁ pa py davɑ̃taʒə sə dəpɑ̃se
ʁjɛ̃ ka lide də pɑ̃se
kεtʁə lœ̃blə syʒε osi pʁoʃə
də djø, ɡlɔʁjøzə kozə