Poeme : Amare

Jeune Lyonnaise sous tes airs de Paname
De belle Bohème ton sourire de femme
Et quand on n’avait que l’amour tu étais Brel
Mon Amare, toi le nuage de ma grêle.

Souviens-toi, toutes ces feuilles que tu meurtris,
Souvent, interminables, mille-et-une nuits,
Les caresses de tes mains, lors des missionnaires,
Amare quel si savoureux goût de l’amer…

Et quand mon être fantasmé de toi se tanne
Petite Lyonnaise, mon cœur d’Ixia fane
Et l’appassionata s’embaume d’adonide…

Je t’ai tant aimé durant ce temps qui m’efface
Amare, tes yeux ne me sont plus qu’une trace
Et mes pleurs seront inaudibles dans le vide…

ʒənə liɔnεzə su tεz- εʁ də panamə
də bεllə bɔεmə tɔ̃ suʁiʁə də famə
e kɑ̃t- ɔ̃ navε kə lamuʁ ty etε bʁεl
mɔ̃n- amaʁə, twa lə nɥaʒə də ma ɡʁεlə.

suvjɛ̃ twa, tutə sε fœjə kə ty məʁtʁi,
suvɑ̃, ɛ̃tεʁminablə, milə e tynə nɥi,
lε kaʁesə də tε mɛ̃, lɔʁ dε misjɔnεʁə,
amaʁə kεl si savuʁø ɡu də lame…

e kɑ̃ mɔ̃n- εtʁə fɑ̃tasme də twa sə tanə
pətitə liɔnεzə, mɔ̃ kœʁ diksja fanə
e lapasjɔnata sɑ̃bomə dadɔnidə…

ʒə tε tɑ̃ εme dyʁɑ̃ sə tɑ̃ ki mefasə
amaʁə, tεz- iø nə mə sɔ̃ plys kynə tʁasə
e mε plœʁ səʁɔ̃ inodiblə dɑ̃ lə vidə…