Poeme : Douce Eve

Douce Eve

En la nuit de tes yeux, je défie la tristesse
Et je sème la lueur en dépit de ta détresse
Du fond de mon cœur je cueille le miracle
Amour et tendresse que je dépose en obstacle

A l’orée de tes lèvres je chasse le silence
Qui longtemps a élu domicile et existence
En un coup de plaisir, je souffle tes nuages
Et le bonheur vague déferlante accoste ton visage
A tes lèvres, j’attise et récolte le sourire
Et remonte en ta gorge de joyeux soupirs
Alors j’appelle à la rescousse le printemps
Sur tes joues, monts verdoyants fleurit le beau temps

En abeille, je butine tes boutons tout en rose
Et j’amasse le nectar, en douce rosée que je dépose
Sur une belle bouche exquise tout en fièvre
Pour une récolte en temps voulu de mes lèvres
En un partage d’une douceur en baiser
Douce flamme passionnante et braisée
De ce doux miel de ma rose éternelle
O ! Mon Dieu, douce Eve que tu es belle ! ! !

dusə əvə

ɑ̃ la nɥi də tεz- iø, ʒə defi la tʁistεsə
e ʒə sεmə la lɥœʁ ɑ̃ depi də ta detʁεsə
dy fɔ̃ də mɔ̃ kœʁ ʒə kœjə lə miʁaklə
amuʁ e tɑ̃dʁεsə kə ʒə depozə ɑ̃n- ɔpstaklə

a lɔʁe də tε lεvʁə- ʒə ʃasə lə silɑ̃sə
ki lɔ̃tɑ̃z- a ely dɔmisilə e εɡzistɑ̃sə
ɑ̃n- œ̃ ku də plεziʁ, ʒə suflə tε nɥaʒə
e lə bɔnœʁ vaɡ defεʁlɑ̃tə akɔstə tɔ̃ vizaʒə
a tε lεvʁə, ʒatizə e ʁekɔltə lə suʁiʁə
e ʁəmɔ̃tə ɑ̃ ta ɡɔʁʒə də ʒwajø supiʁ
alɔʁ ʒapεllə a la ʁεskusə lə pʁɛ̃tɑ̃
syʁ tε ʒu, mɔ̃ vεʁdwajɑ̃ fləʁi lə bo tɑ̃

ɑ̃n- abεjə, ʒə bytinə tε butɔ̃ tut- ɑ̃ ʁozə
e ʒamasə lə nεktaʁ, ɑ̃ dusə ʁoze kə ʒə depozə
syʁ ynə bεllə buʃə εkskizə tut- ɑ̃ fjεvʁə
puʁ ynə ʁekɔltə ɑ̃ tɑ̃ vuly də mε lεvʁə
ɑ̃n- œ̃ paʁtaʒə dynə dusœʁ ɑ̃ bεze
dusə flamə pasjɔnɑ̃tə e bʁεze
də sə du mjεl də ma ʁozə etεʁnεllə
o ! mɔ̃ djø, dusə əvə kə ty ε bεllə ! ! !