Poeme : L’amour En Silence

Le monde engourdi de vos silences,
Couvre la voix de notre bel amour,
Telle la nuit restante, au petit jour,
Faiseuse de brume en vague errance.

Et l’hirondelle emporte avec elle,
Les étés, votre regard au bleu rêveur,
Votre peau fragile comme une fleur,
Et votre chevelure, au bout de ses ailes.

L’espace s’endort au désert muet,
Mon âme transie ne respire plus,
Mon cœur est mort, mon cœur est nu,
Et les murs me parlent de regrets.

lə mɔ̃də ɑ̃ɡuʁdi də vo silɑ̃sə,
kuvʁə la vwa də nɔtʁə bεl amuʁ,
tεllə la nɥi ʁεstɑ̃tə, o pəti ʒuʁ,
fəzøzə də bʁymə ɑ̃ vaɡ eʁɑ̃sə.

e liʁɔ̃dεllə ɑ̃pɔʁtə avεk εllə,
lεz- ete, vɔtʁə ʁəɡaʁ o blø ʁεvœʁ,
vɔtʁə po fʁaʒilə kɔmə ynə flœʁ,
e vɔtʁə ʃəvəlyʁə, o bu də sεz- εlə.

lεspasə sɑ̃dɔʁ o dezεʁ mɥε,
mɔ̃n- amə tʁɑ̃zi nə ʁεspiʁə plys,
mɔ̃ kœʁ ε mɔʁ, mɔ̃ kœʁ ε ny,
e lε myʁ mə paʁle də ʁəɡʁε.