Poeme : Anorexie

Ce froid dans les os
Je n’ose pas le dire haut
Cette envie constante de maigrir
Cette mort qui arrive

La manger me souille
Tel de la rouille
Je suis grosse
Sortir je n’ose

Des envies me monte
Faut que je me controle
Ceci est une tel honte
J’aimerais changer de role

Je n’es plus d’appétit
Personne ne ce doute de mon anorexie
’’Mange un peu sa ira mieu’’
La devise de ma mère
À quoi bon sans faire
Maintenant je suis énorme
Et hors norme

Je me détruit
J’ai hate que tout sois fini

sə fʁwa dɑ̃ lεz- os
ʒə nozə pa lə diʁə-o
sεtə ɑ̃vi kɔ̃stɑ̃tə də mεɡʁiʁ
sεtə mɔʁ ki aʁivə

la mɑ̃ʒe mə sujə
tεl də la ʁujə
ʒə sɥi ɡʁɔsə
sɔʁtiʁ ʒə nozə

dεz- ɑ̃vi mə mɔ̃tə
fo kə ʒə mə kɔ̃tʁɔlə
səsi εt- ynə tεl ɔ̃tə
ʒεməʁε ʃɑ̃ʒe də ʁɔlə

ʒə nε plys dapeti
pεʁsɔnə nə sə dutə də mɔ̃n- anɔʁεksi
mɑ̃ʒə œ̃ pø sa iʁa mjø
la dəvizə də ma mεʁə
a kwa bɔ̃ sɑ̃ fεʁə
mɛ̃tənɑ̃ ʒə sɥiz- enɔʁmə
e ɔʁ nɔʁmə

ʒə mə detʁɥi
ʒε-atə kə tu swa fini