Poeme : Ne Pas Faire De Vague

Il est resté abandonné sur le sable,
Fidèlement posé il t’attendait.
On y avait gravé nos doux souvenirs
Nos éclats de rire, nos échos de plaisirs…

Egrainé par le marée, il s’érode,
Tristement sa souffrance passe de mode.
Englouti dans les eaux les plus profondes,
Il se perd dans la froide pénombre.

Les remous de tes appels n’y font rien,
Le reflux de tes mails en est vain.
Seule l’éternelle houle le fait battre,
Réflexe de la nature de toujours combattre.

Noyé de doutes il s’épuise doucement,
Las de ne plus apercevoir le firmament.
Il se tait, ne veut faire de vague, de peur
D’entendre les pleurs de son ame sœur, ton cœur…

il ε ʁεste abɑ̃dɔne syʁ lə sablə,
fidεləmɑ̃ poze il tatɑ̃dε.
ɔ̃n- i avε ɡʁave no du suvəniʁ
noz- ekla də ʁiʁə, noz- eʃo də plεziʁ…

εɡʁεne paʁ lə maʁe, il seʁɔdə,
tʁistəmɑ̃ sa sufʁɑ̃sə pasə də mɔdə.
ɑ̃ɡluti dɑ̃ lεz- o lε plys pʁɔfɔ̃də,
il sə pεʁ dɑ̃ la fʁwadə penɔ̃bʁə.

lε ʁəmu də tεz- apεl ni fɔ̃ ʁjɛ̃,
lə ʁəflyks də tε majz- ɑ̃n- ε vɛ̃.
sələ letεʁnεllə ulə lə fε batʁə,
ʁeflεksə də la natyʁə də tuʒuʁ kɔ̃batʁə.

nwaje də dutəz- il sepɥizə dusəmɑ̃,
las də nə plysz- apεʁsəvwaʁ lə fiʁmame.
il sə tε, nə vø fεʁə də vaɡ, də pœʁ
dɑ̃tɑ̃dʁə lε plœʁ də sɔ̃n- amə sœʁ, tɔ̃ kœʁ…