Poeme : Le Doux Châtiment

Ecoute le silence règne, Les ténèbres s’unissent,
Quand la douleur saigne… Pour que tout plisse !
Les décombres baignent dans les semences…
Mais elles craignent que tout recommence !
Ton stupide corps se meurt mortellement,
Mon vil regard te sourit gentiment…
Tes détritus baisent ce que tu aime ;
Les profondeurs de l’acide suprême !
Chienne, crève dans ton mal,
Chienne, avale son corps bancal…
Il ne demande qu’a t’épuiser,
Il ne demande qu’a te puiser…
Regard ce que tu as fait,
Maintenant il te hait…
Je te déteste, je te hais !
L’orifice témoigne de ta souffrance
Mais je n’y trouve plus aucun sens.
Maladie vide sans âme lucide…
Actes morbides sur ton acide !
Crève, bave encore,
Crève, bave encore,
Baise encore l’enfer ;
La ou j’y suis mère…
Je ne suis que celle qui t’épuisera
Je ne suis que celle qui te tuera…
Te décapité dans ta trêve…
T’aimer lorsque tu crève !

əkutə lə silɑ̃sə ʁεɲə, lε tenεbʁə- synise,
kɑ̃ la dulœʁ sεɲə… puʁ kə tu plisə !
lε dekɔ̃bʁə- bεɲe dɑ̃ lε səmɑ̃sə…
mεz- εllə kʁεɲe kə tu ʁəkɔmɑ̃sə !
tɔ̃ stypidə kɔʁ sə məʁ mɔʁtεllmɑ̃,
mɔ̃ vil ʁəɡaʁ tə suʁi ʒɑ̃time…
tε detʁitys bεze sə kə ty εmə,
lε pʁɔfɔ̃dœʁ də lasidə sypʁεmə !
ʃjεnə, kʁεvə dɑ̃ tɔ̃ mal,
ʃjεnə, avalə sɔ̃ kɔʁ bɑ̃kal…
il nə dəmɑ̃də ka tepɥize,
il nə dəmɑ̃də ka tə pɥize…
ʁəɡaʁ sə kə ty a fε,
mɛ̃tənɑ̃ il tə-ε…
ʒə tə detεstə, ʒə tə-ε !
lɔʁifisə temwaɲə də ta sufʁɑ̃sə
mε ʒə ni tʁuvə plysz- okœ̃ sɑ̃s.
maladi vidə sɑ̃z- amə lysidə…
aktə mɔʁbidə syʁ tɔ̃n- asidə !
kʁεvə, bavə ɑ̃kɔʁə,
kʁεvə, bavə ɑ̃kɔʁə,
bεzə ɑ̃kɔʁə lɑ̃fe,
la u ʒi sɥi mεʁə…
ʒə nə sɥi kə sεllə ki tepɥizəʁa
ʒə nə sɥi kə sεllə ki tə tɥəʁa…
tə dekapite dɑ̃ ta tʁεvə…
tεme lɔʁskə ty kʁεvə !