Poeme : Solitude

Rongé par la solitude
Ma vie semble désert
Dure elle est l’habitude
De parler seul ou se taire
Jamais ma vie était rude
Pour éspérer meme l’enfer
Des ides noires et stupides
Qui attisent ma douleur
Je vie avec la lassitude
De l’incompris du solitaire
Éxistance insipide
Monotone sans bonheur
Le parfum parait fétide
Et le sucre au goût amer
Rien n’est doux tout est solide
Et je ne vois que la laideur

ʁɔ̃ʒe paʁ la sɔlitydə
ma vi sɑ̃blə dezεʁ
dyʁə εllə ε labitydə
də paʁle səl u sə tεʁə
ʒamε ma vi etε ʁydə
puʁ espeʁe məmə lɑ̃fe
dεz- idə nwaʁəz- e stypidə
ki atize ma dulœʁ
ʒə vi avεk la lasitydə
də lɛ̃kɔ̃pʁi dy sɔlitεʁə
eksistɑ̃sə ɛ̃sipidə
monotɔnə sɑ̃ bɔnœʁ
lə paʁfœ̃ paʁε fetidə
e lə sykʁə o ɡu ame
ʁjɛ̃ nε du tut- ε sɔlidə
e ʒə nə vwa kə la lεdœʁ